WSPÓLNOTA BAHAICKA

WSPÓLNOTA BAHAICKA
założenia, dążenia i cele

Spis treści


I Zamierzenia Wiary Bahá'í

II Nauki i zalecenia Wiary Bahá'í
1. Jednostka i jej cel w życiu
2. Ewolucja społeczeństwa
3. Stosunek człowieka do Boga
4. Nieśmiertelność duszy ludzkiej
5. Rozwój wartości duchowych

III Wspólnota Bahaicka
1. Rodzaje działalności i zebrania lokalnych społeczności bahaickich.
2. Bahaicki porządek administracyjny
3. Władza i jej przekazywanie
4. Wybory do rad bahaickich
5. Podejmowanie decyzji
6. Rozpowszechnianie nauk bahaickich
7. Formy kultu
8. Post
9. Kalendarz, święta i rocznice
10. Sakramenty
11. Małżeństwo
12. Rozwód
13. Życie zakonne i ascetyzm
14. Środki materialne
15. Domy modlitwy
16. Dzieci, młodzież i edukacja
17. Rozwój społeczny i gospodarczy
18. Konsultacje

IV Historia Wiary Bahá'í
1. Báb (1819 - 1850)
2. Bahá'u'lláh (1817 - 1892)
3. `Abdu'l-Bahá (1844 - 1921)
4. Shoghi Effendi i ustanowienie porządku administracyjnego
5. Powszechny Dom Sprawiedliwości

V Jak zostać bahaitą
1. Aspekt duchowy
2. Aspekt formalny

I. Zamierzenia Wiary Bahá'í
Wiara założona przez Bahá'u'lláha dąży do zjednoczenia ludzkości i ustanowienia powszechnego pokoju poprzez przemianę życia jednostek i odnowę społeczeństwa. W dzisiejszych czasach osiągnięcie światowego pokoju jest nieuniknionym etapem rozwoju ludzkości, który może być zrealizowany poprzez głębsze zrozumienie problemów nękających współczesny świat.

W rozumieniu Wiary Bahá'í podstawą do działań mających na celu dobrobyt ludzkości jest jedność w różnorodności, czyli przekonanie, że inność poszczególnych nacji, wierzeń czy postaw życiowych stanowi bogactwo ludzkości a nie podstawę konfliktów. W przyszłym społeczeństwie, którego wizję posiadają Bahaici ustanie niezdrowe współzawodnictwo między narodami, różne formy nienawiści i intrygi, zaś animozje rasowe i uprzedzenia ustąpią miejsca przyjaźni rasowej, zrozumieniu i współpracy. Zostaną na stałe usunięte przyczyny waśni religijnych, będzie się rozwijać współpraca gospodarcza pomiędzy wszystkimi częściami świata. Zniknie z jednej strony ubóstwo, z drugiej zaś strony rażące nagromadzenie własności prywatnej.

Likwidacja wojny, pierwszy wielki krok ku temu celowi, jest jednym z najpilniejszych wyzwań, przed jakimi stoją obecnie narody świata. Wbrew wszelkim przeszkodom, które hamują postęp w tym kierunku, Bahaici na całym świecie ufają, że uda się to osiągnąć w ciągu najbliższych dziesięcioleci. Ten wielki krok usunie przyczynę licznych cierpień i uwolni ludzkość od paraliżującego ciężaru wydatków na zbrojenia, umożliwiając przeznaczenie tych środków na cele konstruktywne. Bahaici poświęcają się usuwaniu uprzedzeń, zmniejszaniu konfliktów, promowaniu porozumienia i współpracy na wszystkich szczeblach społeczeństwa. W tych wysiłkach są podtrzymywani mądrością i inspiracją, jaką znajdują w pismach swej wiary, które zawierają takie ustępy jak te:

„O Dzieci Człowiecze!
Zali nie wiecie, dlaczego z jednej was ulepiliśmy gliny? By nie wynosił się nikt z was ponad innego. Rozważajcie po wszystkie czasy w sercach waszych, jak zostaliście stworzeni. Żeśmy stworzyli was wszystkich z jednej i tej samej materii, przeto się godzi wam być jako jedna dusza, chadzać jednymi stopami, jadać jednymi usty i mieszkać w jednym kraju, aby przez czyny wasze i postępki znaki jedności oraz istota wewnętrznej swobody objawione zostały z głębi duszy waszej. Oto rada Moja wam dana, o synowie światłości. Baczcie na radę tę, byście zyskali owoc świętości z drzewa cudownej chwały.”

Bahá'u'lláh
„Słowa Ukryte”; arabskie nr 68

„Przybytek jedności został wzniesiony; nie patrzcie na siebie jak na obcych. Jesteście owocami jednego drzewa i liśćmi jednej gałęzi.”
Bahá'u'lláh
„Pokłosie z pism Bahá'u'lláha”, 112:1.

„ Zajmijcie się wspieraniem dobrobytu i spokoju ducha dzieci ludzkich. Skłońcie swe umysły i wolę ku kształceniu ludów i pokoleń ziemi, tak by niezgody, które ją dzielą mogły, poprzez moc Największego Imienia, zostać wymazane z jej oblicza, a wszyscy ludzie stali się podporą jednego Porządku i mieszkańcami jednego Miasta. Oświećcie i uświęćcie swoje serca; nie dozwólcie, by zostały sprofanowane cierniami nienawiści i ostami złośliwości. Zamieszkujecie jeden świat i zostaliście stworzeni przez działanie jednej Woli. Błogosławiony ten, kto przestaje z wszystkimi ludźmi w duchu największej życzliwości i miłości.”
Bahá'u'lláh
„Pokłosie z pism Bahá'u'lláha”, 156:1.

Spis treści

II. Nauki i Zalecenia Wiary Bahá'í
Wiara Bahá'í jest niezależną religią, nie zaś sektą jakiejś innej religii. Ma na celu doprowadzenie do zmian w wartościach przyjmowanych przez jednostkę oraz przemianę społeczeństwa. Dlatego jej nauki i zalecenia, jej system organizacyjny i administracyjny, który ma podstawy w autentycznych Pismach tej religii, dotyczą wszystkich aspektów życia jednostki i społeczeństwa, a także rzucają światło na sprawy moralne i społeczne. Podtrzymuje ona zasadę równości praw, szans i przywilejów dla mężczyzn i kobiet, domaga się obowiązkowej edukacji, uważa różne religie za etapy w postępującym ujawnianiu duchowej prawdy, dostrzega podstawową harmonię pomiędzy nauką a religią, dąży do wyeliminowania skrajności ubóstwa i bogactwa, zwalcza niewolnictwo, ascetyzm, żebractwo, życie zakonne, zakazuje używania alkoholu i narkotyków doprowadzających do uzależninia, z wyjątkiem tych, które są nizbędne do leczenia, zaleca monogamię, wyznaje zasadę czystości przedmałżeńskiej zarówno mężczyzn jak i kobiet oraz zasadę całkowitej wierności małżeńskiej, sprzeciwia się rozwodom, podkreśla konieczność ścisłego posłuszeństwa rządowi oraz niemieszania się w sprawy polityczne, uznaje każdy rodzaj pracy wykonanej w duchu posługi za rodzaj kultu, dopomina się stworzenia lub wybrania spośród istniejących języków takiego, który byłby pomocniczym językiem międzynarodowym, oraz przedstawia zarys tych instytucji, które winny ustanowić i utrzymywać powszechny pokój ludzkości.

Spis treści

Poniżej przedstawiono kilka spośród nauk duchowych, które tworzą podstawy Wiary Bahá'í:

1. Jednostka i jej cel w życiu
Bahá'u'lláh naucza, że wzorzec życia ludzkiego nie jest przypadkowy, lecz pozostaje w zgodzie z pewnymi fundamentalnymi zasadami i normami. Głównym celem życia jednostki jest odkrycie tych zasad i norm oraz postępowanie zgodne z nimi; innymi słowy jest to poszukiwanie prawdy i stosowanie się do niej.

Poszukując prawdy we wszystkich rzeczach, jednostka ma po temu cztery środki, z których każdy jest istotny, ale jednocześnie zawodny.

Pierwszym są zmysły. Są one podstawową bramą do wiedzy o otaczającym świecie, ale, jak powszechnie wiadomo, mogą wprowadzić w błąd.

Drugim środkiem jest użycie rozumu. Rozum ocenia dane dostarczone przez zmysły i konstruuje teorie rzucające światło na informacje, które każdy z nas otrzymuje. Jednakże założenia procesu rozumowania mogą być błędne albo też sam proces może być niewłaściwy. Dlatego należy go ciągle sprawdzać.

Trzecim środkiem jest tradycja. Zgromadzone doświadczenie dawnych pokoleń stanowi zasób wiedzy, która została wypróbowana przez stulecia. Niemniej jednak zawiera ona również mnóstwo błędów i przesądów; dlatego jednostka nie może nigdy przyjmować tradycji i nauczania ze strony innych ludzi w sposób ślepy, lecz powinna badać je w świetle rozumu i doświadczenia.

Czwartym środkiem jest natchnienie. Jest to tajemnicza zdolność, którą trudno jasno wyjaśnić, ale która jest powszechnie doświadczana. Jest to oświecenie umysłu ludzkiego wiedzą czy ideami, których nie zdobył on na drodze nauki czy rozumowania. Użycie tego środka jest dobrze znane naukowcom i artystom. Ale nawet ono jest podatne na błędy: historia wykazuje, że wielu, którzy twierdzili, że ich idee są natchnione, spotykało się z oporem przeciwników, którzy podobnie twierdzili, że działają pod wpływem natchnienia. Błędne wyobrażenia mogą być niewłaściwie interpretowane jako źródło prawdy natchnionej.

Jedną z najważniejszych lekcji życia jest poznanie, w jaki sposób łączyć użycie tych środków, przy jednoczesnym unikaniu pułapek, jakie kryją się w każdej z nich.

Jednostka nie jest jednakże istotą odosobnioną, ale częścią społeczności ludzkiej, która ma swoje wrodzone wzory i normy. Może najlepiej rozwinąć swe możliwości poprzez służbę ludzkiemu społeczeństwu oraz wspieranie jego interesów. Bahaici uznają rozwój jednostki i rozwój społeczeństwa za dwa zależne od siebie i wzajemnie się wzmacniające procesy.

Właśnie w związkach z otaczającym ją społeczeństwem jednostka może znaleźć punkt odniesienia, który będzie towarzyszył jej w poszukiwaniu prawdy i który może wprowadzić w życie zalety służące jednocześnie społeczeństwu i przyczyniające się do jej własnego rozwoju duchowego.

Spis treści

2. Ewolucja społeczeństwa ludzkiego
Wiara Bahá'í traktuje historię ludzkości jako kontynuację ewolucji wszechświata. W rozwoju społecznym dostrzega działanie tych samych czynników, co w rozwoju jednostki.

Zadziwiającym zjawiskiem w historii ludzkości było pojawianie się wybitnych nauczycieli, takich jak Budda, Kriszna, Zoroaster, Mojżesz, Jezus, Mahomet, innymi słowy założycieli wielkich religii, których słowa i czyny przez stulecia oddziaływały na zachowania istot ludzkich na wielkich obszarach. Bahaici uważają ten fenomen za działanie czynnika natchnienia na poziomie społeczeństwa. Jednakże na tym poziomie jakość natchnienia jest wyższego rzędu niż ta, z którą spotykają się jednostki w swym własnym życiu. Przekazuje ono nadprzyrodzone kierownictwo, które oświeca nasze zrozumienie egzystencji i jej celu. W ten sposób pojawianie się takich natchnionych nauczycieli oraz przynoszone przez nich objawienia stanowią impuls przyspieszający ewolucję ludzkiego społeczeństwa oraz światło, które przyświeca jednostce w jej poszukiwaniach.

Ten proces jest metodą, za pomocą której ludzkość uczy się zamierzonego wzoru życia od Boga, Centralnego źródła, Stwórcy, Podtrzymującego cały wszechświat, Którego natura w swej istocie jest całkowicie niepoznawalna dla człowieka, ale Którego zamiar można odgadnąć poprzez nauki i działania tych wielkich nauczycieli czy posłańców.

Bahaici uważają, że wszystkie wielkie religie pochodzą od Boga i że wszystkie w swoich źródłach są prawdziwe. Jednakże nauczanie każdej z religii składa się z dwóch części: jedna zawiera te podstawowe i wieczne prawdy, jakie można znaleźć w każdej bez wyjątku religii; druga obejmuje prawa dotyczące zewnętrznych form i obrzędów, jak również zbiorowego życia wspólnoty - te prawa zmieniają się z czasem, w miarę jak ludzkość ewoluuje. To właśnie zmienność, rozumiana w tym drugim aspekcie, zaślepiła większość ludzi co do możliwości jedności religii oraz względności prawdy religijnej. Konflikty między religiami nasiliły się za sprawą nagromadzenia pochodzących od ludzi dogmatów i przesądów, które doprowadziły do zaślepienia i podziałów.

Bahaici wierzą, że Bahá'u'lláh, założyciel Wiary Bahá'í, jest najnowszym z tych nauczycieli, którzy się pojawili, i że jego celem jest przełamanie barier dzielących narody oraz ustanowienie wspólnoty ludzkości. Od dziewiętnastego wieku jesteśmy świadkami załamywania się wadliwych struktur społecznych oraz postaw, które dzieliły ludzkość, stając się przeszkodą w jej rozwoju. W sferze religii Pisma Wiary Bahá'í głoszą, że celem religii jest wspieranie harmonii i jedności, i że jeśli staje się ona źródłem nienawiści i podziału, to lepiej, żeby w ogóle nie było żadnej religii.

Spis treści

3. Stosunek człowieka do Boga
Nauki bahaickie odrzucają tradycyjne wyobrażenia Boga, które były dostosowane do możliwości ludzkości na wcześniejszych etapach jej rozwoju, i uważają za bezcelowe wszelkie próby opisania Boga w Jego istocie. W sprawie natury Boga Bahá'u'lláh napisał:

„Dla każdego rozumnego i oświeconego serca jawnym jest, że Bóg, niepoznawalna Treść, Nadprzyrodzona Istota, jest nieskończenie wyższy nad wszelkie ludzkie przymioty, takie jak istnienie cielesne, wstąpienie i zejście, wyjście i powrót. Jego chwała jest daleka od tego, aby ludzki język mógł odpowiednio wysłowić Jego cześć, czy aby ludzkie serce mogło pojąć jego bezmierną tajemnicę. Jest On, i zawsze był, ukryty w niezgłębionej wieczności Swej Istoty i pozostanie w Swojej Realności na zawsze ukryty przed wzrokiem ludzi.”
„Żadna wizja go nie obejmuje, natomiast on obejmuje wszelkie wizje; On jest Subtelnością, Wszechczującym.”

Bahá'u'lláh
„Kitáb-i-Iqán”, 2:3

Twierdzenie, że człowiek nie może poznać istoty Boga, nie przeczy ciągłemu działaniu Jego Woli we wszechświecie. Wiele z pism Bahá'u'lláha dotyczy sposobu, w jaki człowiek może uzmysłowić sobie wolę stwórcy, i w ten sposób uzewnętrznić potencjał, jakim został obdarzony w swej najtajniejszej istocie. Poniższy ustęp ilustruje, w jaki sposób te myśli są rozwinięte w pismach bahaickich:

„Stworzywszy świat i wszystko, co na nim żyje i porusza się, poprzez bezpośrednie działanie Swej wolnej i wszechmocnej Woli postanowił On nadać człowiekowi niepowtarzalną cechę i zdolność poznania Go i kochania Go - cechę, którą należy traktować jako ożywczy impuls i zasadniczy cel przyświecający całemu dziełu stworzenia... Na najtajniejszą istotę każdej bez wyjątku rzeczy stworzonej rzucił On światło jednego ze Swych imion i uczynił ją odbiorcą chwały jednego ze swych przymiotów. Jednak na istocie człowieka skoncentrował promienie wszystkich Swoich imion i przymiotów, czyniąc ją odbiciem Samego Siebie. Jako jedyne spośród wszystkich stworzeń człowiek dostąpił takiego właśnie zaszczytu, tak obfitego daru.

Te energie, którymi Gwiazda Dzienna Boskiej Szczodrości oraz Źródło niebiańskiego przewodnictwa obdarzyły rzeczywistość człowieka, są jednak w nim uśpione, schowane tak jak płomień jest schowany w świecy, a promienie światła potencjalnie znajdują się w lampie. Promieniowanie tych energii może być zakłócone przez żądze światowe, tak jak światło słońca może być ukryte pod kurzem i pyłem, który pokrywa lustro. Ani świeca, ani lampa nie mogą sie zapalić same z siebie, bez niczyjej pomocy, tak samo lustro nie może się w żaden sposób uwolnić z kurzu o własnych siłach. Jasnym i oczywistym jest, że dopóki nie przyłoży się ognia, lampa nigdy się nie zapali, a dopóki nie zetrze się pyłu z powierzchni zwierciadła, nigdy nie będzie w nim widoczne słońce, nigdy nie będzie ono odbijało słonecznego światła i chwały.

A ponieważ nie może być jednego związku, jednego sposobu łączącego jedynego prawdziwego Boga z Jego stworzeniem, i nie może istnieć żadne podobieństwo pomiędzy przemijającym a Wiecznym, przypadkowym a Absolutnym, dlatego sprawił on, że w każdej epoce i objawieniu Dusza czysta i nieskalana pojawi się w królestwach nieba i ziemi. Tę subtelną, tajemniczą i wieczną Istotę obdarzył on dwojaką naturą: fizyczną, odnoszącą się do świata materii, oraz duchową, zrodzoną z substancji Samego Boga.”

Bahá'u'lláh
„Pokłosie z pism Bahá'u'lláha”, 27:2-4

Bahaici odnajdują w Bahá'u'lláhu, ostatniej z tych wyjątkowych dusz, będących wielkimi Nauczycielami ludzkości, źródło duchowej energii dla rozwoju jednostki oraz dla wysiłków wspólnoty zmierzających do zjednoczenia całej rasy ludzkiej.

Spis treści

4. Nieśmiertelność duszy ludzkiej
Nauki bahaickie wpajają w jednostkę stosunek do śmierci pozbawiony strachu i dają ufność w życie, które rozciąga się poza krótki okres ziemskiej egzystencji. Bahá'u'lláh mówi:

„O Synu Człowieczy!
Tyś jest podwładnością Moją a Moja podwładność nie ginie; czemu się boisz swej zguby? Tyś jest Mym światłem, a światło Me nigdy nie zgaśnie; czemu się lękasz zgaśnięcia? Tyś jest Mą chwałą, a chwała Moja nie mija; tyś jest Mą szatą, a szata Moja nigdy nie będzie podarta. Trwaj więc w miłości twej dla Mnie, ażebyś znalazł Mnie w królestwie chwały.”

Bahá'u'lláh
„Słowa Ukryte”; arabskie nr 14

W komentarzu na temat pewności, że życie duszy trwa w wieczności, `Abdu'l-Bahá napisał:

„Uważać, że po śmierci ciała duch niszczeje to tak, jakby wyobrażać sobie, że zginie ptak w klatce, jeśli rozbije się klatkę, chociaż ptak nie może się niczego obawiać po zniszczeniu klatki. Nasze ciało jest niczym klatka, a duch jest niczym ptak. Widzimy, że bez klatki ptak ten lata w krainie snu; dlatego, jeśli klatka zostanie zniszczona, ptak będzie istniał nadal. Jego odczucia będą nawet potężniejsze, jego doznania mocniejsze, a szczęście większe.”

`Abdu'l-Bahá
„Odpowiedzi” 61:3.

Aby rzucić światło na znaczenie życia i śmierci, pisma bahaickie porównują śmierć fizyczną, kiedy to dusza rodzi się do nowego stanu istnienia, z przyjściem dziecka na świat.

„W świecie istnienia człowiek przechodził kolejne stopnie, aż osiągnął królestwo ludzkie. W każdym stopniu postępu wykształcał zdolność przejścia do następnego stadium i okoliczności. Będąc w królestwie minerałów wykształcał zdolność do królestwa roślin. W królestwie roślin przygotowywał się do świata zwierząt, a stamtąd przeszedł na ludzki szczebel, zwany inaczej królestwem. W czasie całej tej drogi był zawsze potencjalnym człowiekiem.

Na początku życia ludzkiego człowiek był embrionem w świecie macicy. Otrzymał tam zdolność i środki do funkcjonowania w rzeczywistości ludzkiej egzystencji. W tym stadium zostały mu nadane siły potrzebne do życia w świecie. Potrzebował w tym świecie oczu; otrzymał je potencjalnie w innym. potrzebował uszu; otrzymał je tam przygotowując się i przysposabiając do swej nowej egzystencji. Wszystkie siły potrzebne w tym świecie zostały mu przekazane w świecie macicy, tak iż kiedy wszedł do tego królestwa prawdziwej egzystencji, nie tylko posiadał wszystkie niezbędne funkcje i siły, ale także uzyskał zapasy podtrzymującej materii.

Tak więc, w tym świecie musi się przygotować do życia przyszłego. Powinien uzyskać tutaj to, co będzie mu potrzebne w świecie Królestwa. Tak jak przygotowywał się w świecie macicy, zdobywając siły potrzebne w tej sferze istnienia, tak samo siły nieodzowne do istnienia nadprzyrodzonego należy zdobyć w tym świecie.

Czego będzie potrzebował w Królestwie, co przekracza barierę życia i ograniczenia tej śmiertelnej strefy? Ten następny świat jest światem świętości i blasku, dlatego konieczne jest, aby w tym świecie zdobył te nadprzyrodzone przymioty. W tamtym świecie potrzebne jest uduchowienie, wiara, przekonanie, znajomość i miłość Boga. Należy je uzyskać w tym świecie, żeby po wstąpieniu z królestwa ziemskiego do niebiańskiego dysponować wszystkim, co jest potrzebne do czekającego życia wiecznego.

Ten nadprzyrodzony świat przejawia się jako świat światła, dlatego człowiek musi zostać już tutaj oświecony. Jest to świat miłości - miłość Boga jest nieodzowna. Jest to świat doskonałości - należy zdobywać cnoty, czy doskonałości. Świat ten jest ożywiany tchnieniami Ducha Świętego - musimy ich szukać już w tym świecie. Jest to Królestwo wiecznego życia - musi ono zostać osiągnięte podczas tej przemijającej egzystencji.”

`Abdu'l-Bahá
„Obietnica światowego pokoju” 81:1-5.

Spis treści

5. Rozwój wartości duchowych
Zgodnie z przekonaniem, że celem wędrówki duszy przez to życie jest rozwój przymiotów potrzebnych do wiecznego postępu w stronę doskonałości, w pismach bahaickich obszernie omawia się temat wartości duchowych oraz ich zdobywania, w takich tekstach jak poniższy

„Bądź hojny w czasie dobrytu i wdzięczny w przeciwnościach losu. Bądź godzien zaufania ze strony bliźniego i witaj go pogodnym i przyjaznym obliczem. Bądź skarbem dla ubogich, napomnieniem dla bogatych, odpowiedzią na płacz potrzebujących, obrońcą świętości twych ślubowań.. Bądź rzetelny w swych sądach i ostrożny w mowie. Bądź zawsze sprawiedliwy wobec innych, każdemu okazuj łagodność. Bądź lampą dla tych, którzy błądzą w ciemnościach, radością dla strapionych, morzem dla spragnionych, przystanią dla strapionych, podporą i obrońcą dla ofiar ucisku. Niech prawość i uczciwość cechują wszystkie twe czyny. Bądź domem dla obcego, balsamem dla cierpiącego, wieżą siły dla uchodźcy. Bądź wzrokiem dla ślepego i latarnią dla stóp błądzącego. Bądź ozdobą na obliczu prawdy, koroną na czole wierności, filarem w świątyni prawości, tchnieniem życia dla ciała ludzkości, sztandarem w zastępach sprawiedliwości, światłością nad horyzontem cnoty, rosą dla gleby ludzkiego serca, arką na oceanie wiedzy, słońcem na niebie hojności, klejnotem w diademie mądrości, jaśniejącym światłem na firmamencie swojego pokolenia, owocem na drzewie pokory.”

Bahá'u'lláh
„Epistle to the Son of the Wolf”, 149.

Spis treści
III. Wspólnota Bahaicka
1. Rodzaje działalności i zebrania lokalnych społeczności bahaickich
W Wierze Bahá'í nie ma kapłanów. Działania wspólnoty bahaitów w danym mieście czy wsi koordynuje rada składająca się z dziewięciu osób wybieranych co roku w atmosferze modlitwy, podczas tajnego głosowania, w którym uczestniczą wszyscy dorośli bahaici, mieszkańcy tej miejscowości. Rady te zostały ustanowione przez Bahá'u'lláha w jego Pismach. Określa je on jako Domy Sprawiedliwości, ale obecnie najczęściej określa się je jako Lokalne Zgromadzenia Duchowe, co ma na celu podkreślenie ich apolitycznego charakteru w czasach, kiedy ogół społeczeństwa w znacznej mierze nie zna zasad Wiary Bahá'í.

Wszyscy dorośli bahaici mieszkający w danej miejscowości, czy to mężczyźni czy kobiety, mogą brać udział w wyborach do rady. Odbywają się one zawsze dwudziestego pierwszego kwietnia.

Co dziewiętnaście dni odbywa się zebranie całej wspólnoty, poświęcone modlitwie, naradom nad sprawami wspólnoty oraz rozmowom towarzyskim. Jeśli wspólnota jest zbyt liczna, aby móc się zebrać w jednym miejscu, spotkania odbywają się równocześnie w różnych punktach miasta. Ich celem jest scementowanie jedności wspólnoty oraz umożliwienie każdemu wyznawcy Wiary Bahá'í wyrażenia swych poglądów na jej temat, omówienia ich ze współwyznawcami i wniesienia wniosków do rozważenia przez radę. Dzięki instytucji Święta Dziewiętnastu Dni poglądy i postulaty każdego bahaity mogą być przekazane nie tylko radzie lokalnej, ale również narodowej, oraz ostatecznie do Światowego Centrum Wiary Bahá'í.

Inne spotkania lokalnej wspólnoty bahaitów odbywają się w czasie dziewięciu Świętych Dni w roku bahaickim oraz podczas dwóch rocznic związanych z życiem `Abdu'l-Bahy.

Spis treści

2. Bahaicki porządek administracyjny
Bahaicki porządek administracyjny tworzą z jednej strony wybierane rady - lokalne, narodowe i światowe, które sprawują władzę religijną nad wspólnotą bahaicką, a z drugiej strony grupy kompetentnych i doświadczonych jednostek wyznaczonych do udzielania porad i zachęt radom i wspólnotom wyznawców. Osoby te, zwane Doradcami, nie sprawują żadnych funkcji kapłańskich ani nie mają władzy nad radami. Udzielają jedynie porad, ale ich funkcja stanowi dużą pomoc dla rosnącej wspólnoty.

Rady Lokalne Rady lokalne zwane są obecnie Lokalnymi Zgromadzeniami Duchowymi. Wybierane są co roku i odpowiadają za organizowanie, bezpośrednio lub poprzez wyznaczone przez siebie komisje, wszystkich wspólnych działań wspólnoty oraz opiekują się poszczególnymi bahaitami. Według najnowszych danych na świecie jest 18 279 rad lokalnych.

Rady Narodowe W każdym kraju, gdzie jest odpowiednio duża wspólnota bahaitów, wybierana jest również rada narodowa, zwana Narodowym Zgromadzeniem Duchowym. Również ona jest wybierana co rok, w tajnych wyborach dwustopniowych. Dorośli bahaici wybierają swoich delegatów, którzy podczas Święta Ridvan zbierają się na ogólnonarodowym zjeździe i wybierają, spośród wszystkich członków społeczności bahaickiej w całym kraju, dziewięciu członków rady narodowej, którzy będą sprawować tę funkcję przez następny rok. Rada narodowa jest odpowiedzialna za zarządzanie sprawami wspólnoty bahaitów oraz organizowanie wszystkich działań o znaczeniu ogólnokrajowym. W roku 1990 istniało 151 bahaickich rad narodowych.

Rada Międzynarodowa Co pięć lat wszyscy członkowie rad narodowych sprawujący swe funkcje wybierają w głosowaniu tajnym członków rady międzynarodowej, znanej jako Powszechny Dom Sprawiedliwości. Jest to najwyższa instytucja Międzynarodowej Wspólnoty Bahaickiej, a jej siedziba mieści się w izraelskim mieście Hajfa.

Doradcy Są to wybitni i oddani bahaici, mianowani co pięć lat przez Powszechny Dom Sprawiedliwości. Ich funkcja polega na zachęcaniu i doradzaniu radom narodowym oraz lokalnym, jak też poszczególnym członkom społeczności bahaickiej. Obecnie jest 81 Doradców. Dziewięciu z nich działa w Światowym Centrum Wiary w Hajfie, odpowiadając przed Powszechnym Domem Sprawiedliwości za koordynowanie działań pięciu Kontynentalnych Rad Doradców. Pozostałych siedemdziesięciu dwóch działa na wszystkich kontynentach: 18 w Afryce, 17 w obu Amerykach, 18 w Azji, 9 w Australii i sąsiadujących z nią rejonach, a 19 w Europie.

Każda Kontynentalna Rada Doradców wyznacza na okres pięciu lat członków Rad Pomocniczych, którzy pomagają im w pracy udzielając porad i zachęt radom lokalnym oraz poszczególnym członkom wspólnoty. Liczba członków Rad Pomocniczych wynosi obecnie 702: 180 w Afryce, 171 w obu Amerykach, 216 w Azji, 63 w Austalii oraz 72 w Europie.

Spis treści

3. Władza i jej przekazywanie
Władza w Wierze Bahá'í wywodzi się z pism Bahá'u'lláha, uzupełnionych autorytatywnymi interpretacjami jego wyznaczonych Następców: `Abdu'l-Bahy oraz Shoghi Effendi'ego. Te teksty tworzą podstawę praw, zarządzeń i zasad Wiary. W swej „Księdze Praw” Bahá'u'lláh ustanowił Powszechny Dom Sprawiedliwości i dał mu prawo wydawania ustaw we wszystkich sprawach, które nie są rozstrzygnięte w Świętych Tekstach, a także odwoływania wydanych przez siebie praw zgodnie ze zmieniającymi się okolicznościami. Dom nie ma jednak prawa odwoływania czy też zmieniania Praw podanych w Świętym Tekście.

Istnieje więc zasadnicza stabilność w systemie bahaickim, zapewniona przez Święty Tekst, oraz zdolność adaptacji, zapewniona przez daną Powszechnemu Domowi Sprawiedliwości władzę wydawania dodatkowych ustaw.

Powszechny Dom Sprawiedliwości decyduje o sprawach wagi światowej. Narodowe i lokalne rady bahaickie decydują zaś o sprawach odpowiednio narodowych i lokalnych, stosownie do odmiennych warunków, jakie istnieją na terenach objętych ich jurysdykcją.

Władzę we wspólnocie bahaickiej mają jedynie wybrane rady. Mogą one scedować pewien zakres swej władzy wykonawczej na wyznaczone komisje czy osoby, ale jedynie w określonym ograniczonym zakresie. Takie osoby zawsze odpowiadają przed wybieralnymi instytucjami, przez które zostały mianowane. Jednostki mają możliwość i swobodę wybierania rad bahaickich, angażowania się we wszystkie rodzaje działalności wspólnoty bahaickiej, wyrażania swych poglądów oraz podejmowania inicjatyw będących ożywczymi bodźcami dla całej wspólnoty. Stosunki pomiędzy jednostką a wspólnotą są jednakże określone przez zasadę jedności i konieczność utrzymania integralności tej jednostki społecznej. Dlatego wolność jednostki nie jest absolutna - ograniczają ją wyższe względy dobra publicznego. Co więcej, jednostka nie ma władzy nad żadną inną jednostką czy instytucją. Władzę podejmowania decyzji posiadają wybierane rady. Jednostki są zobowiązane do wypełniania tych decyzji.

Spis treści

4. Wybory do rad bahaickich
W Wierze Bahá'í wybory na każdym szczeblu odbywają się w sposób tajny. Nie stosuje się nominacji. Zakazane jest prowadzenie kampanii przedwyborczej oraz tworzenie frakcji. Każdy głosujący powinien napisać na kartce do głosowania nazwiska dziewięciu dorosłych osób spośród wspólnoty bahaitów, które jego zdaniem w najlepszy sposób łączą w sobie takie cechy jak: niekwestionowana lojalność, bezinteresowne poświęcenie, wykształcony umysł, uznane zdolności oraz dojrzałe doświadczenie. Wybranych zostaje dziewięć osób, które otrzymały najwięcej głosów. Jeśli nie ma wyraźnych powodów, aby którąś z nich usprawiedliwić, są one zobowiązane do przyjęcia tych wyników i służenia radzie jak tylko potrafią najlepiej.

Spis treści

5. Podejmowanie decyzji
Wszystkie sprawy rad są prowadzone poprzez konsultacje wśród ich członków. Rada wybiera urzędników, takich jak przewodniczący, wiceprzewodniczący, sekretarz i skarbnik, jednakże urzędnicy ci, choć sprawują określone funkcje w imieniu wspólnoty, to jednak nie mają większej władzy niż pozostali członkowie. Celem konsultacji jest upewnienie się dzięki szczerej, uprzejmej i bezstronnej dyskusji, jak zachować się w określonej sytuacji. Jeśli nie zostanie osiągnięta jednomyślność, wtedy decyduje większość głosów. W takim przypadku wszyscy członkowie rady są zobowiązani do zaakceptowania decyzji i uczynienia wszystkiego, by wprowadzić ją w życie.

Spis treści

6. Rozpowszechnianie nauk bahaickich
Bahá'u'lláh nałożył na swych uczniów obowiązek przekazywania jego nauk reszcie ludzkości, zarówno słowem jak i własnym przykładem. Niemniej jednak zakazał prozelityzmu. Bahaici proponują swoje nauczanie wszystkim, którzy przejawiają tym zainteresowanie, ale nie narzucają się nikomu, kto nie ma ochoty ich słuchać. Tak w tym, jak i w ich myśleniu przejawia się poszanowanie prawa jednostki do nieskrępowanego poszukiwania prawdy.

Spis treści

7. Formy kultu
Rytuał w Wierze Bahá'í został przez Bahá'u'lláha zredukowany do minimum. Zalecił on trzy obowiązkowe modlitwy a obowiązkiem każdego wyznawcy w wieku powyżej 15 lat jest wybrać sobie codziennie jedną z nich i odmawiać zgodnie z zaleconym prostym rytuałem. Takie obowiązkowe modlitwy powinny być odmawiane indywidualnie. W wierze bahá'í nie ma wspólnego dla wszyskich odmawiania obowiązkowych modlitw, z wyjątkiem modlitw podczas pogrzebu. Jednakże wyznawcy Wiary Bahá'í zbierają się w celach kultowych. Zebrania takie polegają na odmawianiu modlitw (innych niż te obowiązujące na co dzień) oraz czytaniu ustępów ze Świętych Pism.

Jakiegokolwiek rodzaju praca wykonywana w duchu nabożeństwa jest uważana za formę modliwy.

Spis treści

8. Post
Co roku od drugiego do dwudziestego marca włącznie bahaici poszczą, powstrzymując się od jedzenia i picia od wschodu do zachodu słońca. Wyłączone z poszczenia są osoby poniżej piętnastego i powyżej siedemdziesiątego roku życia, chorzy, kobiety ciężarne i karmiące, kobiety podczas miesiączki, podróżni oraz ludzie wykonujący ciężką pracę fizyczną.

Spis treści

9. Kalendarz, dni świąteczne i rocznice
Kalendarz bahaicki jest zgodny z rokiem słonecznym i zaczyna się podczas wiosennego zrównania dnia z nocą (zwykle przypada to 21 marca według kalendarza gregoriańskiego). Rok dzieli się na 19 miesięcy po 19 dni każdy, z dodatkiem czterech dni międzykalendarzowych (pięciu w roku przestępnym), przypadających pomiędzy miesiącem osiemnastym a dziewiętnastym. Te dni międzykalendarzowe, noszące nazwę Ayyám-i-Há, są dniami gościnności i wzajemnego obdarowywania się. Dziewiętnasty miesiąc jest miesiącem postu. Nazwy miesięcy bahaickich są określeniami atrybutów Boga.

Miesiące bahaickie
Nazwa arabska Nazwa polska Pierwszy dzień
1. Bahá Wapaniałość 21 marca
2. Jalál Chwała 9 kwietnia
3. Jamál Piękno 28 kwietnia
4. `Azamat Wielkość 17 maja
5. Núr Światło 5 czerwca
6. Rahmat Miłosierdzie 24 czerwca
7. Kalimát Słowa 13 lipca
8. Kamál Doskonałość 1 sierpnia
9. Asmá Imiona 20 sierpnia
10. `Izzat Moc 8 września
11. Mashíyyat Wola 27 września
12. `Ilm Wiedza 16 pażdziernika
13. Qudrat Potęga 4 listopada
14. Qawl Mowa 23 listopada
15. Masá'il Pytania 12 grudnia
16. Sharaf Cześć 31 grudnia
17. Sultán Panowanie 19 stycznia
18. Mulk Władza 7 lutego
Ayyám-i-Há Dni wtrącone od 26 lutego do 1 marca
19. `Alá' Wzniosłość 2 marca

Jest dziewięć Świętych Dni bahaitów: 1. Nowy Rok 21 marca
2. Pierwszy Dzień Ridvan 21 kwietnia
3. Dziewiąty Dzień Ridvan 29 kwietnia
4. Dwunasty Dzień Ridvan 2 maja
5. Deklaracja Bab'a 23 maja
6. Odejście Bahá'u'lláha 29 maja
7. Męczeństwo Bab'a 9 lipca
8. Urodziny Bab'a 20 pażdziernika
9. Urodziny Bahá'u'lláha 12 listopada

Są także dwa święta rocznicowe obchodzone na cześć `Abdu'l-Bahy: 1. Dzień Przymierza 26 listopada
2. Odejście `Abdu'l-Bahy 28 listopada


Spis treści

10. Sakramenty
W przeciwieństwie do chrześcijaństwa, w Wierze Bahá'í nie ma sakramentów. Nie ma chrztu ani bierzmowania dzieci. Dziecko rodziców, którzy są bahaitami, jest wychowywane w świetle nauk bahaickich i wieku piętnastu lat samodzielnie bierze na siebie odpowiedzialność, czy iść dalej tą drogą.

Osoba uznająca Bahá'u'lláha za Wysłannika Bożego wyznaje swoją wiarę przed najbliższą lokalną radą bahaicką, która po odpowiednim rozważeniu, przyjmuje go jako członka wspólnoty bahaickiej. Nie towarzyszy temu żadna ceremonia. Jeśli ktoś postanowi, że nie wierzy już w Bahá'u'lláha i że pragnie opuścić wspólnotę, to wolno mu to zrobić, o czym informuje lokalną radę, która skreśla jego nazwisko z listy wyborców w danej miejscowości.

Spis treści

11. Małżeństwo
Małżeństwo zależy przede wszystkim od zgody samych dwóch stron oraz od zgody ich rodziców. Zasadnicza część ceremonii jest bardzo prosta i składa się z odmówienia przez pana młodego i pannę młodą przepisanej formuły w obecności dwóch świadków akceptowanych przez radę. Małżeństwo zostaje następnie potwierdzone przez lokalną radę bahaicką. Małżeństwo, jak wszystkie prawa społeczne Wiary Bahá'í, podlega prawu cywilnemu danego kraju.

Spis treści

12. Rozwód
W prawie bahaickim rozwody są dopuszczalne, chociaż bardzo odradzane. Jeśli pomiędzy małżonkami rozwinie się odraza, konsultują się oni z lokalną radą bahaicką, która stara się ich pogodzić ze sobą. Jeśli się to nie uda, następuje ich separacja na jeden rok. Jeśli po upływie tego czasu małżonkowie nie pogodzą się, ma miejsce rozwód, również w zgodzie z prawem cywilnym.

Spis treści

13. Życie zakonne i ascetyzm
Życie zakonne i ascetyzm są zakazane. Bahá'u'lláh wzywa wszystkich, aby aktywnie uczestniczyli w życiu społeczeństwa i troszczyli się o jego interesy, kultywując małżeństwo i życie rodzinne jako mające fundamentalne znaczenie dla społeczeństwa ludzkiego.

Spis treści

14. Środki materialne
W Wierze Bahá'í, podobnie jak w innych religiach, naczelną zasadą jest idea oddania się Bogu oraz oderwania się od spraw tego świata. Bahá'u'lláh stwierdza, że całe piękno i korzyści płynące z tego świata mają na celu dawanie radości ludziom, pod warunkiem, że nie pozwolimy, żeby zajęły one główne miejsce w naszych uczuciach i stały się przeszkodą pomiędzy nami a Bogiem - to znaczy oddaliły nas od poszukiwania ludzkich wartości. Tak więc dobrobyt jest uważany za środek przekształcania idei duchowych w poprawę materialną w tym świecie, natomiast nie jest traktowany jako cel sam w sobie.

Zgodnie z tą zasadą fundusze na prowadzenie działalności przez Wiarę Bahá'í pochodzą całkowicie z wolnych datków członków. Zakazane jest, aby ktokolwiek w bezpośredni sposób prosił innego wyznawcę Wiary Bahá'í o finansowe wsparcie funduszy. Bahaitów informuje się o potrzebach finansowych wspólnoty jedynie na drodze ogólnych apeli oraz raportów finansowych sporządzanych przez rady. Wkład w działalność Wiary Bahá'í jest dla jej wyznawców duchowym obowiązkiem, jednak obowiązek ten jest wyłącznie sprawą osobistego zobowiązania wypływającego z sumienia jednostki i nie można egzekwować go siłą.

Podobnie wspólnocie bahaickiej nie wolno przyjmować niczego dla jej działalności z innych źródeł tylko od własnych członków. Wsparcie finansowe z jakiegokolwiek innego źródła może być przyjęte jedynie pod warunkiem, że będzie przeznaczone na cele charytatywne lub humanitarne, nie zaś na potrzeby Wiary Bahá'í jako takiej.

Spis treści

15. Domy modlitwy
Modlitewne zebrania bahaitów na ogół odbywają się w domach prywatnych lub też w budynkach wynajętych czy zakupionych jako wspólnotowe domy modlitwy. Jednakże Bahá'u'lláh nakazał, aby docelowo utworzyć w każdym mieście i każdej wiosce instytucję nazywającą się Mashriqu'l-Adhkár (Miejsce Świtania Chwały Bożej). Obecnie na całym świecie jest siedem takich świątyń. Znajdują się one w Kampali (Uganda), Chicago (USA), Panama City (Panama), New Delhi (Indie), Sydney (Australia), Apii (Zachodnie Samoa) i we Frankfurcie nad Menem (Niemcy). Pierwszy Mashriqu'l-Adhkár, obecnie już nie istniejący, powstał na początku dwudziestego wieku w Ashkhabad (Turkmenia). zdjęcia

Formami kultu praktykowanymi w Mashriqu'l-Adhkár są czytania z jednego spośród Świętych Pism świata oraz pozbawiony akompaniamentu śpiew dostosowanych do muzyki fragmentów wziętych z pism świętych albo pochodzących z tego samego źródła hymnów. Przebieg nabożeństw jest ustalany przez komitet wyznaczony w tym celu przez lokalną radę bahaicką, która mianuje również lektorów. W nabożeństwach mogą uczestniczyć wszyscy chętni, nie tylko wyznawcy Wiary Bahá'í. W Mashriqu'l-Adhkár nie ma ambony, nie wygłasza się tam kazań ani nie sprawuje funkcji kapłańskich.

Zgodnie z zamierzeniami centralny Dom Kultu w każdym Mashriqu'l-Adhkár powinien być otoczony przez instytucje użyteczności publicznej, takie jak dom starców, szpital, sierociniec, szkoła i inne instytucje edukacyjne. Ma to podkreślać, że modlitwa koncentruje się na służbie, a służba musi być wyrażana poprzez modlitwę.

Spis treści

16. Dzieci, młodzież i edukacja
Wielki nacisk kładzie się na znaczenie wykształcenia takich wartości moralnych, jak uczciwość, rzetelność, odwaga, tolerancja, szacunek, uprzejmość, wspaniałomyślność, cierpliwość, pracowitość itp., a także na nauczanie przedmiotów humanistycznych i ścisłych.

Za szczególnie ważną uważa się edukację dziewcząt, ponieważ matki są pierwszymi wychowawczyniami następnego pokolenia. Dlatego, jeśli nie ma wystarczających środków, aby zapewnić dobre wykształcenie wszystkim dzieciom w rodzinie, powinno się w pierwszej kolejności kształcić dziewczęta.

Dzieci bahaitów są wychowywane tak, aby szanowały swych rodziców i wychowawców, a także, aby badały wszystko umysłem przenikliwym i niezależnym. W miarę jak wspólnota bahaicka rozszerza się w krajach ubogich, jednocześnie następuje wzrost liczby szkół bahaickich, które zakłada się jako uzupełnienie często niewystarczającego państwowego systemu edukacji. W szkołach takich mile widziane są wszystkie dzieci, nie tylko bahaici.

Spis treści

17. Rozwój społeczny i gospodarczy
Oprócz zakładania szkół wspólnota bahaicka w ostatnich latach znacznie nasiliła swoją działalność na rzecz rozwoju społecznego i gospodarczego ludności rolniczej, która stanowi większość bahaitów w wiejskich regionach Indii, Afryki, Ameryki Południowej i wysp Pacyfiku. Działania o podobnym charakterze zintensyfikowano również w wielu innych częściach świata.

Przy opracowywaniu programów rozwoju społeczno-gospodarczego zawsze dokonuje się konsultacji z ludnością miejscową. Dzieje się to za pośrednictwem lokalnych rad bahaitów. Uważa się, że oni sami najlepiej znają własne potrzeby i wiedzą, na jaki rodzaj rozwoju pozwalają ich możliwości. W tych konsultacjach wykorzystywana jest rada i pomoc ze strony ekspertów z różnych dziedzin, jednak podejmowanie decyzji należy do miejscowych bahaitów, którzy w ten sposób czują się współodpowiedzialni za dane przedsięwzięcie. To nie tylko sprawia, że jest ono lepiej przeprowadzane, ale podnosi również w tych ludziach poczucie własnej wartości. W uzyskiwaniu tych osiągnięć udziela się im pomocy, ale nie traktuje się ich jedynie jako odbiorców pomocy z zewnątrz. W takich projektach często uczestniczą nie tylko członkowie miejscowej wspólnoty bahaitów, lecz także mieszkańcy danej wioski, jeśli tylko chcą w tym uczestniczyć, bez względu na przekonania.

Wspólnota bahaicka nie jest środowiskiem zamkniętym. Współpracuje aktywnie z agendami Organizacji Narodów Zjednoczonych, z innymi międzynarodowymi organizacjami poza rządowymi o podobnych celach oraz z rządami różnych krajów. Wśród typowych wykonywanych projektów można wymienić programy w dziedzinie kształcenia medycznego, żywienia, rolnictwa, likwidacji analfabetyzmu wśród dorosłych, szkolenia podstawowego itd.

Spis treści

18. Konsultacje
We wszystkich aspektach życia wspólnoty, w zakresie spraw czysto osobistych oraz tych, które dotyczą kwestii ogólnoświatowych, za metodę podejmowania decyzji uważają bahaici konsultacje. Pisma bahaickie obszernie opisują zasady konsultacji, przedstawiając je jako metodę dotarcia do prawdy w każdej dziedzinie, stymulowania nie skrępowanego badania możliwości, budowania zgody i jedności, wreszcie zapewniania udanego wcielania w życie podjętych grupowo decyzji. Oto kilka fragmentów na ten temat:

„Niebiosa boskiej mądrości są oświecone przez dwa ciała niebieskie rady i współczucia. We wszelakich sprawach zbierajcie się tworząc radę, albowiem rada jest lampą przyświecającą w drodze i dawcą zrozumienia.”

Bahá'u'lláh
„Lawh-i-Maqsúd”, 16.

„Konsultacja daje większe zrozumienie i przemienia przypuszczenie w pewność. Jest światłem jaśniejącym, które w mrocznym świecie wskazuje drogę i prowadzi. Wszystko ma i mieć będzie swoją przystań doskonałości i dojrzałości. Dojrzałość daru zrozumienia staje się jawną poprzez konsultację.”
Bahá'u'lláh
„Consultation: A Compilation”, s. 3.

„Ich członkowie (i członkowie rady bahaickiej) muszą się wzajemnie radzić w ten sposób, aby nie powstała żadna sposobność do przykrości czy niezgody. Można to osiągnąć, gdy każdy członek wyrażał się będzie w całkowitej wolności opinii i przedstawić będzie mógł jasno swój argument. A gdyby się ktoś sprzeciwiał, w żadnym wypadku nie wolno mu się czuć zranionym, gdyż dopóki nie przedyskutuje się do końca wszystkiego, nie wiadomo jeszcze, co jest słuszne. Świecąca iskierka prawdy pojawia się jedynie w zderzeniu różnych opinii. Po przedyskutowaniu jeśli decyzja podejmowana jest jednogłośnie, właściwe to i słuszne. Ale jeśli, co nie daj Bóg, powstanie różnica zdań, musi przeważyć większość głosów.”
`Abdu'l-Bahá
„Bahá'í Administration” II:2:12, s. 21--22.

„Miejmy też na uwadze, że nutą przewodnią Bożej Sprawy nie jest władza dyktatorska, lecz pokorne braterstwo, nie arbitralna siła, lecz duch szczerej i serdecznej narady. Tylko w duchu prawdziwego bahaity można mieć nadzieję na pogodzenie ze sobą zasad miłosierdzia i sprawiedliwości, wolności i poddania się, świętości prawa jednostki i podporządkowania się, czujności, dyskrecji i ostrożności z jednej strony, a braterstwa, szczerości i odwagi z drugiej.”
Shoghi Effendi
„Bahá'í Administration”, II:19:2, s. 64.

„Obowiązki tych, których przyjaciele z pełną wolnością i świadomością wybrali na swych reprezentantów, są równie żywotne i zobowiązujące, jak obowiązki tych, którzy ich wybrali. Ich rola polega nie na dyktowaniu, ale na konsultowaniu się, i to nie tylko we własnym gronie, ale na ile to tylko możliwe również z przyjaciółmi, których reprezentują.... Nigdy nie wolno im przypuszczać, że są główną ozdobą duchowego ciała Sprawy, że są w jakiś istotny sposób wyżsi od innych co do zdolności czy zasług, albo że są jedynymi, którzy nauczają i wprowadzają w życie zasady Sprawy. Powinni oni podchodzić do swego zadania z olbrzymią pokorą i starać się, poprzez swą otwartość umysłu, mocne poczucie sprawiedliwości i obowiązku, szczerość, skromność, przez całkowite oddanie się dobru przyjaciół, Sprawie i ludzkości, zdobyć nie tylko zaufanie oraz prawdziwe poparcie i respekt wśród tych, którym służą, ale także ich szacunek i prawdziwą miłość.”
Shoghi Effendi
„Bahá'í Administration”, II:19:13.

Spis treści

IV. Historia Wiary Bahá'í
1. Báb (1819 - 1850)
Siyyid `Alí-Muhammad, znany jako Báb (Brama), był poprzednikiem Bahá'u'lláha. Dwudziestego trzeciego maja 1844 w perskim mieście Shíráz oznajmił on o swojej misji Bożego Wysłannika. Nauki nowej religii wywołały wielkie zainteresowanie publiczne. Przywódcy religijni, zaniepokojeni rozprzestrzenianiem się idei Bába, wpłynęli na władze rządowe, aby zastosowały środki represyjne wobec Bába i Jego zwolenników.

Báb został wygnany do perskiego Azerbejdżanu i uwięziony w twierdzach Máh-Kú oraz Chihríq. Został postawiony przed niewłaściwie zwołanym sądem, i 9 lipca 1850 roku, rozstrzelany w Tabrizie przez pluton egzekucyjny.

Spis treści

2. Bahá'u'lláh (1817 - 1892)
Mírzá Husayn `Alí, nazwany Bahá'u'lláh (Chwała Boga), był tym, którego nadejście zostało przewidziane przez Báb'a, i który był założycielem Wiary Bahá'í.

Po męczeństwie Báb'a władze zwiększyły represje, których celem miało być zdławienie nowej religii. Zwolennicy Báb'a byli prześladowani i poddawani nieludzkim torturom. Nie mieli innego wyjścia, jak tylko zacząć się odzielnie bronić przed niesprowokowanymi atakami. W sierpniu 1852 dwaj uczniowie Báb'a, na wpół szaleni z powodu cierpień swych współwyznawców, działając na własną rękę i z pogwałceniem zasad swej religii, dokonali nieudanej próby zamachu na życie Szacha. Wydarzenie to doprowadziło do masowego prześladowania tej religii. Męczeńską śmiercią zginęły tysiące wiernych, zaś Bahá'u'lláh, który jawił się jako przywódca wspólnoty babitów, został uwięziony w Teheranie, w podziemnym lochu, określanym jako Síyáh-Chál (czarna otchłań).

W roku 1853 Bahá'u'lláh został wygnany z Persji. Zesłany trafił najpierw do Bagdadu, potem do Konstantynpola (Istambułu) i Adrianopola (Edirne), a w końcu do `Akki (otomańska Palestyna), gdzie był więziony przez 24 lata. Wyznaczył on teren dwóch bliżniaczych miast - `Akki i Hajfy - duchowym i administracyjnym centrum Wiary Bahá'í. Zmarł tam w roku 1892. Jego grób jest najświętszym z wszystkich Świętych Miejsc Wiary Bahá'í oraz centrum pielgrzymkowym.

W latach 1863 - 1873 Bahá'u'lláh wysyłał listy do świeckich i duchowych przywódców świata, wzywając ich do zapoznania się z jego religą i planami przewidującymi pokój i jedność rasy ludzkiej, oraz nawołując ich, aby wzięli sobie do serca dobro narodów świata.

Więcej informacji o Bahá'u'lláhu

Spis treści

3. `Abdu'l-Bahá (1844 - 1921)
`Abbás Effendi, znany jako `Abdu'l-Bahá (sługa Bahy), będący najstarszym synem Bahá'u'lláha, został przez niego wyznaczony jako następca i inerpretator jego nauk.

Wypędzony z Persji w roku 1853 w czasie banicji swego ojca, `Abdu'l-Bahá towarzyszył mu w jego wygnaniu. Był więźniem do roku 1908, kiedy to w wyniku rewolucji Młodych Turków został uwolniony z więzienia w Akkce.

W latach 1910 - 1913 podróżował do Egiptu, Europy i Ameryki Północnej, gdzie głosił nauki Wiary Bahá'í. Religia ta zaczęła się rozprzestrzeniać na Zachodzie, tak iż kiedy `Abdu'l-Bahá umierał w roku 1921, miał już zwolenników w trzydziestu pięciu krajach.

Spis treści

4. Shoghi Effendi (1897 - 1957) i ustanowienie porządku administracyjnego
Shoghi Effendi Rabbani, najstarszy wnuk `Abdu'l-Bahy, został wyznaczony przez `Abdu'l-Bahę na stanowisko Strażnika i Głowy Wiary Bahá'í oraz interpretatora jego nauk.

W latach jego przywództwa (1921 - 1957) ustanowiony został Bahaicki Porządek Administracyjny, określony w pismach Bahá'u'lláha oraz `Abdu'l-Bahy. Znormalizowano też wtedy zasady jego działania. Jako siedzibę światowego centrum duchowego i administracyjnego wyznaczono powtórnie teren Hajfy i `Akki. Pod kierownictwem rad narodowych wprowadzono w życie szereg planów dotyczących szybkiego wprowadzenia Wiary w większości krajów na świecie. Utworzono też szereg Domów Kultu.

Spis treści

5. Powszechny Dom Sprawiedliwości
W roku 1963 członkowie rad narodowych, zgodnie z zasadami wyznaczonymi przez pisma bahaickie, ustanowili Powszechny Dom Sprawiedliwości. Wybory odbywają się co pięć lat. W okresie pomiędzy odejściem Shoghi Effendi'ego a wyborem Powszechnego Domu Sprawiedliwości jako tymczasowy opiekun religii działała wyznaczona przez Shoghi Effendi'ego grupa bahaitów o nazwie Ręce Sprawy Bożej.

Powszechny Dom Sprawiedliwości jest głową Wiary Bahá'í. Pod jego kierownictwem liczebność wspólnoty bahaickiej wzrasta, zwłaszcza w krajach trzeciego świata. Jej skład jest bardzo różny. Bahaici, których jest ponad 7 000 000, mieszkają obecnie w ponad 214 krajach. Są wśród nich członkowie około dwóch tysięcy plemion i grup etnicznych.

Powszechny Dom Sprawiedliwości ustanowił nowe instytucje i zacieśnił więzi pomiędzy Międzynarodową Wspólnotą Bahaicką a Organizacją Narodów Zjednoczoych, otwierając w tym celu specjalne biura. Stanowi to kontynuację procesu zapoczątkowanego podczas kadencji Shoghi Effendi'ego. Wprowadzono programy rozwoju społecznego i gospodarczego. W październiku 1985 r., ogłoszonym przez ONZ Rokiem Pokoju, wydano dokument zatytuowany „Obietnica Światowego Pokoju”, adresowany do narodów świata. Dokument ten ustala wstępne warunki stałego pokoju i podkreśla wyrażoną w pismach bahaickich nadzieję, że narody świata zechcą w nadchodzących latach utworzyć rząd międzynarodowy, na rzecz którego scedują część swojej suwerenności państwowej, rząd, który będzie działał jako potężny środek zachowania światowego pokoju.

Spis treści

V. Jak zostać bahaitą
1. Aspekt duchowy
Bahá'u'lláh otwiera Najświętszą Księgę słowami:


"Pierwszym obowiązkiem przepisanym przez Boga Jego sługom jest uznanie Tego, który Świtaniem jest Jego Objawienia i Krynicą Praw Jego, który przedstawicielem Boga, tak w Królestwie Sprawy Jego, jak i w świecie stworzenia. ... Przystoi każdemu, kto dosięgnie tego najwyższego etapu, tego szczytu chwały niedoścignionej, by przestrzegał każdego ustanowienia Jego, Któren Upragnieniem świata. Te bliżniacze obowiazki są nierozdzielne. Żaden z nich nie jest do przyjęcia bez drugiego."
Bahá'u'lláh
"Kitab-Aqdas" par. 1,2




"Przynależność do Wiary nie może być częściowa czy połowiczna. Albo powinniśmy przyjąć Sprawę bezwarunkowo albo przestać nazywać się bahaitami. (...) nie wystarczy (...) zaakceptować niektórych aspektów nauk i odrzucić te, które nie pasują własnej mentalności, aby stać się w pełni uznanym i aktywnym wyznawcą Wiary."
Shoghi Effendi
z listu napisanego w imieniu Shoghi Effendiego do jednego z wyznawców, 12 czerwca 1933




"Istotną sprawą jest, że (...) powinien wierzyć w swoim sercu w prawdę Bahá'u'lláha. Czy jest wykształcony, czy niepiśmienny, zaznajomiony ze wszystkimi Naukami czy nie, nie ma tutaj znaczenia. Kiedy istnieje iskra wiary, jest przyjęte istotne Przesłanie i stopniowo można dodawać do tego wszystko inne..."
Shoghi Effendi
z listu napisanego w imieniu Shoghi Effeniego do Narodowego Zgromadzenia Duchowego w Afryce Południowej i Zachodniej, 9 lipca 1957




"Kiedy osoba zostaje bahaitą, to co się faktycznie dzieje, to to, że ziarenko ducha zaczyna wzrastać w ludzkiej duszy. To ziarenko musi być podlewane zdrojami Ducha Świętego. Dary Ducha są otrzymywane w modlitwie, medytacji, studiowaniu Świętych Wypowiedzi i służbie Sprawie Bożej. Sedno leży w tym, że służba Sprawie jest podobna do pługa, który orze glebę, gdy ziarna są wysiane. Konieczne jest, by ziemia była zaorana, tak aby mogła być wzbogacona i przez to powodować silniejszy wzrost ziarna. Dokładnie w taki sam sposób ma miejsce ewolucja ducha, przez zaoranie gleby serca po to, aby była stałym odbiciem Ducha Świętego. W ten sposób duch ludzki wzrasta i rozwija się w szybkim tempie. Naturalnie, pojawią się okresy zmartwień i trudności, a nawet cieżkich prób, lecz jeśli osoba zwróci się mocno-niezachwianie ku Objawicielowi Bożemu, przestudiuje uważnie Jego duchowe nauki i otrzyma błogosławieństwa Ducha Świętego, odkryje, że w rzeczywistości te próby i trudności były darami Boga umożliwiającymi jej wzrost i rozwój."
Shoghi Efendi
z listu napisanego w imieniu Shoghi Effendiego do jednego z wyznawców, 6 października 1954




"Ci, którzy deklarują się jako bahaici zostaną oczarowani pięknem Nauk i dotknięci miłością Bahá'u'lláha. Deklarujący się nie muszą znać wszystkich dowodów, historii, praw i zasad Wiary, ale muszą w procesie deklarowania się, poza pochwyceniem iskry wiary, zostać poinformowani w podstawowy sposób o głównych postaciach Wiary, jak również o istnieniu praw, których muszą przestrzegać i instytucji, którym powinni okazywać posłuszeństwo."
Powszechny Dom Sprawiedliwości
z listu do wszystkich Narodowych Zgromadzeń Duchowych, 13 lipca 1964




"Gdy osoba zostaje bahaitą, pozostawia za sobą przeszłość jedynie w tym sensie, że staje się częścią nowej, żywej Wiary Boga i musi starać się dopasować, w działaniu i myśleniu, do zasad nakreślonych przez Bahá'u'lláha. Fakt, że z pochodzenia jest żydem czy chrześcijaninem, czarnym czy białym człowiekiem, przestaje być ważny, lecz (...) dodaje koloru i uroku wspólnocie bahaickiej tak, że przedstawia ona jedność w różnorodności."
Shoghi Effendi
z listu napisanego w imieniu Shoghi Effendiego do jednego z wyznawców, 12 marca 1949

Spis treści


2. Aspekt formalny
Zadeklarowanie swojej wiary w Bahá'u'lláha jest zewnętrznym wyrazem czegoś, co dzieje się w sercu osoby, która przyjmuje Go jako Objawiciela Bożego.

Ponieważ nauki Bahá'u'lláha skupiają się wokół budowania zjednoczonej ludzkości, bycie bahaitą wyraża się między innymi w przynależności do wspólnoty bahaickiej. Włączenie się do wspólnoty następuje przez zadeklarowanie swojej wiary wobec innego bahaity i zarejestrowanie przez instytucje bahaickie. Po zarejestrowaniu nowy wyznawca, stając się członkiem wspólnoty, może uczestniczyć we wszystkich jej spotkaniach i projektach, uzyskuje przywilej wpłacania ofiar na fundusz bahaicki oraz prawa wyborcze.

Jeśli mieszkasz w Polsce i chcesz zostać bahaitą, wówczas możesz zostać zarejestrowany przez najbliższe Lokalne Zgromadzenie Duchowe (w 1997 r. w Krakowie, Lublinie, Łódzi, Olsztynie, Poznaniu, Szczecinie, Warszawie, Wrocławiu) lub przez Narodowe Zgromadzenie Duchowe pod niżej podanym adresem:

ul. Nowogrodzka 18a / m4
00-511 Warszawa
tel./fax: (+48 22) 621 79 54
e-mail: bahai@bahai.org.pl

Jeśli masz jakiekolwiek pytania możesz skorzystać z formularza.


Spis treści