Transformimi shpirtëror

TRANSFORMIMI SHPIRTËROR

Përmbledhje

  
(c) Asambleja Shpirtërore Kombëtare
e Bahá’í-ve të Shqipërisë
Rruga e Dibrës 59 – Tiranë
Botimi i parë 2000 – 157 E.B.
  
  
  
  
Të dashur miq,
  Gjatë vitit të kaluar Asambleja Shpirtërore Kombëtare ju ka dërguar për çdo muaj një material kursi korrespodence prej 12-të mësimesh. Shpresojmë që t’ju kenë qënë të vlefshme dhe ju kanë lejuar të forconi vendosmërinë tuaj e dëshirën të përkushtoni energjitë dhe aftësitë tuaja në shërbim të Çështjes së sjellë prej Bahá’u’lláh-ut.
  Tani që kursi i korrespodencës mbaroi, Asambleja Shpirtërore Kombëtare dëshiron t’ju dhurojë këtë botim të shkurtër, që t’ju bëhet thesar e ta përdorni me çdo përpjekje të mundur për të kuptuar përmbajtjen e tij dhe dedikoheni për ta vënë në jetë.
  Gjashtë pikat që trajtohen më poshtë janë përmëndur në një letër të Shtëpisë Universale të Drejtësisë dhe udhëzohen si kushtet kryesore për transformimin tonë shpirtëror.
  Është shpresa jonë që ky botim të përfaqësojë vetëm një fillim dhe së shpejti ju të dedikoheni për t’u bërë një studjues i kujdesshëm i të gjitha botimeve Bahá’í që janë të gatshme për miqtë në gjuhën tonë amtare. Shpresojmë që me ndihmën e tyre të zhyteni përherë e më thellë në oqeanin e Revelacionit të Bahá’u’lláh-ut dhe zbuloni margaritarët e panumërt të urtisë që fshihen në të.
  Me përshëndetje të përzemërta Bahá’í
 
  Asambleja Shpirtërore Kombëtare
 

1.  Të thuhet çdo ditë me devocion të kulluar
një prej lutjeve të detyrueshme

  Sot njeriu është krejtësisht i bindur se mund ta rregullojë e drejtojë vetë jetën e tij dhe si pjesëtar i shoqërisë mund t’i kryejë të gjitha me intelektin dhe arsyen e tij dhe se është i lirë të veprojë ashtu siç i pëlqen. Por Bahá’í-të nuk mendojnë kështu. Bahá’u’lláh-u deklaron: “Në të vërtetë, feja është një dritë shkëlqyese dhe një mburojë e fortë për mbrojtjen dhe mirëqenien e popujve të botës sepse droja nga Perëndia e bën njeriun të agjërojë, që është mirë për të dhe largon çdo të keqe. Nëse llampa e fesë errësohet, rrëmuja dhe paqartësia do të ngrihen dhe drita e besnikërisë e drejtësisë, qetësisë dhe paqes do të pushojnë së ndriçuari.”
  Për vërtetësinë e këtyre fjalëve dëshmojnë mijëra herë veprimet e përditshme të njerëzve dhe mas-media na e bën të qartë çdo ditë kaosin që jetojmë.
  Në një letër të shkruajtur në emër të Shoghi Effendi-ut, na thuhet pse ne Bahá’í-të duhet gjithmonë të përpiqemi për t’u bërë më shpirtërorë dhe ndjekës më të fortë të Bahá’u’lláh-ut: “Vlera e çmueshme e fesë është se kur një njeri është i lidhur me të në mënyrë jetike, përmes një besimi të vërtetë e të gjallë brenda tij dhe për Profetin që e solli, ai merr një fuqi më të madhe se e tija e cila e ndihmon që të zhvillojë karakteristikat e mira të tij dhe të kapërcejë të këqijat. I gjithë qëllimi i fesë është të ndryshojë jo vetëm mendimet tona por edhe veprat. Kur besojmë tek Perëndia, tek Profeti i Tij, shikojmë se po rritemi edhe pse e mendojmë veten tonë të paaftë për rritje dhe ndryshim!”
  Shtëpia Universale e Drejtësisë në një mesazh të datës 1 shtator 1983 drejtuar një Asambleje Shpirtërore Kombëtare në Evropë shkruan:
  “Bahá’u’lláh-u në Shkrimet e Tij ka pohuar qartë kërkesat thelbësore për rritjen tonë shpirtërore dhe këto janë përsëritur nga ‘Abdu’l-Bahá-i në bisedat dhe në tabelat e Tij. Pak më poshtë janë përmbledhur shkurtimisht:
  Shtëpia Universale e Drejtësisë thotë se nëse besimtarët e Evropës do të sforcohen me të vërtetë për të rritur shpirtërizimin e tyre me mënyrat e sipërpërmendura dhe nëse do të arrijnë ndërgjegjësimin se në të gjitha shërbimet e tyre nuk janë gjë tjetër veçse vegla të forcës konfirmuese të Perëndisë, do të prekin zemrat e bashkëvendasve të tyre dhe do të përshkojnë të gjitha shtresat e materializmit që rrinë si vello para syve të të gjithë atyre. Me interesimin, aktivitetin, unitetin dhe besimin e qëndrueshëm në forcën e Bahá’u’lláh-ut, do të kapërcejnë me siguri çdo pengesë.
  Të gjithë ne do të donim të mbështesnim në shpirtrat tanë rëndësinë e thellë të secilës prej fjalëve të shprehura nga Shtëpia Universale e Drejtësisë në leximin e këtyre gjashtë pikave dhe të bëjmë të pamundurën në praktikimin e tyre në jetë në mënyrë që të bëhemi mishërimi i Shpirtit që Bahá’u’lláh-u ka dërguar në këtë botë.
  Në përmbledhjen e bërë nga Shtëpia Universale e Drejtësisë mbi “Rëndësinë e Lutjes, Meditimit dhe Sjelljes Shpirtërore” do të gjejmë fjalët e shkruajtura në emër të Shoghi Effendi-ut: “Lutjet e përditëshme mbajnë brenda vetes një fuqi të veçante të cilin vetëm ata që i recitojnë rregullisht mund t’i vlerësojnë plotësisht” dhe tek “Administrimi Bahá’í”, përsëri Shoghi Effendiu na thotë:
  “Këto lutje të përditëshme të detyrueshme janë veshur nga Bahá’u’lláh-u me një fuqi te veçante e domethënëse dhe kështu duhet të pranohen nga besimtarët me besim të patundur dhe me besnikëri, se përmes tyre ata mund të hyjnë në një marrëdhënie më të ngushtë me Perëndinë dhe të identifikojnë veten më shumë me ligjet dhe parimet e Tij.”
  Në një letër nga Ruajtësi, datuar 27 prill 1937, ai shpjegon: “...në lidhje me tre Lutjet e Detyrueshme. Miqtë janë të lirë të zgjedhin secilën prej këtyre Lutjeve, por duhet të ndjekin udhëzimet e reveluara nga Bahá’u’lláh-u në lidhje me to. Lutja e gjatë duhet recituar një herë në 24 orë dhe shoqërohet me veprime fizike. Lutja e shkurtër, që përmban vetëm një varg, duhet të recitohet një herë në ditë në pasdite, ndërsa lutja e mesme duhet thënë tre herë në ditë, në mëngjes, në drekë, dhe në mbrëmje. Besimtari është krejtësish i lirë të zgjedhë secilën prej këtyre tre lutjeve të detyrueshme për përdorim të përditshëm.”
  Për mënyrën e të luturit ‘Abdu’l-Bahá- na thotë: “Sa për lutjen e detyrueshme: Secili duhet ta thotë lutjen e tij vetëm dhe kjo nuk përmban kushtin që të jetë pronë private, si për shtëpinë ashtu edhe për vendin e adhurimit, që është një vend grumbullimesh, njeriut i lejohet të thotë lutje, por çdo njeri kur thotë lutjen duhet të jetë vetëm.”
  Në Lutjen e gjatë të  Detyrueshme vetë Bahá’u’lláh-u na tregon për fuqinë e fshehur në lutjen e tij. Ai thotë:  “Unë të kërkoj përunjësisht, për Ata që janë Agimet e Thelbit Tënd të padukshëm, Më të Lartësuarit, të Gjithlavdishmit, ta bësh lutjen time një zjarr që do t’i djegë perdet që më kanë ndarë nga bukuria Jote dhe një dritë që do të më udhëheqë në oqeanin e Pranisë Tënde.”
  Lutjet e Detyrueshme janë mjete me anën e të cilave njeriu i hap rrugën udhëheqjes hyjnore, i nënshtrohet Vullnetit të Perëndisë dhe qëndron “sikur pret mëshirën e Zotit të tij”. Bahá’u’lláh-u, në këtë ditë, e ndihmon kërkuesin në rrugën e tij për të arritur shpirtërizimin. Lutjet e Detyrueshme janë një “zjarr” për të “djegur vellon e vetes me flakën e zjarrit të pavdekshëm” vetëm për hir të të Shumë-Dashurit. Dhe ‘Abdu’l-Bahá-i na siguron se “në ditën e tanishme Bahá’u’lláh-u ka edukuar mijëra shpirtëra dhe në zjarrin e provave, fytyrat e tyre do të bëhen të shkëlqyeshme si ari.”
  ‘Abdu’l-Bahá na jep një tjetër arsye pse duhet t’i recitojmë këto lutje: “Lutjet e Detyrueshme janë të nevojëshme sepse të çojnë drejt përulësisë dhe mirësisë, në kthimin e fytyrës drejt Perëndisë dhe në shprehjen e devocionit karshi Tij. Përmes këtyre lutjeve njeriu mban komunikim me Perëndinë, përpiqet të afrohet sa më shumë pranë Tij, bashkëbisedon me të Shumëdashurin e vërtetë të zemrës së njeriut dhe arrin nivele shpirtërore.”
  Shoghi Effendi deklaron në një letër (4 janar 1936): “Lutjet e Detyrueshme në natyrën e tyre të vërtetë janë të një efektiviteti të madh dhe janë të veshura me fuqi aq të madhe sa që asnjë lutje jo e detyrueshme nuk e ka.”
  Të tjera lutje për të cilat janë reveluar ligje nuk ka dhe këto lutje janë reveluar në Kitab-i Akdas:
* Ky është bërë ligj për të na kujtuar rregullisht Zotin, madhështinë e krijimit të Tij dhe fuqinë e Tij.
* Kjo është bërë e detyrueshme për të krijuar brenda nesh ndjenjën e qëndrueshme të të qënurit të varur prej Zotit dhe forcës së Tij mbështetëse.
* Recitimi i përditshëm na bën vazhdimisht të ndërgjegjshëm për qëllimin e jetës sonë dhe nevojën e nënshtrimit ndaj Zotit.
  Në këtë mënyrë ne jemi përditë të detyruar rreth nivelit shpirtëror dhe është një mjet për të shqyrtuar veten tonë, ashtu siç na thotë Bahá’u’lláh-u tek Qëmtimet “të njohësh veten është të njohësh Perëndinë.”
  Ka një rrugë për të arritur disa teknika në meditimin dhe sjelljen shpirtërore. Qëndrimi me fytyrë nga Kibla, larja e duarve dhe e fytyrës, ulja mbi gjunjë dhe përulja janë shprehje fizike të qëndrimit tonë shpirtëror dhe përpjekjeve tona, të dëshirës sonë për t’u udhëhequr dhe ndriçuar, për pastrim, nënshtrim dhe përulje.
  Veprimet fizike që lidhen me Lutjen e gjatë të Detyrueshme por gjithashtu edhe disa tek Lutja e Mesme, kanë domethënie të madhe. Nga një letër shkruajtur në emër të Shoghi Effendi-ut (24 qershor 1949) ne mësojmë rreth domethënies së kthimit të fytyrës nga Kibla: “Ky është një simbol fizik i një realiteti të brendshëm, ashtu si bima kthehet nga vijnë rrezet e diellit—nga i cili merr jetë dhe rritet—ashtu ne kthejmë zemrat drejt Manifestimit të Perëndisë, Bahá’u’lláh-ut dhe lutemi e kthejmë fytyrat tona, gjatë lutjes së shkurtër, atje ku pluhuri i Tij shpërndahet në këtë tokë si simbol i një veprimi të brendshëm.”
  Është thelbësore që ne të kujtojmë se kur themi Lutjen e Detyrueshme, ajo duhet bërë “me devocion të kulluar”.
  Kjo është një sfidë e madhe. Kur lutemi jemi të shkëputur dhe nuk ndikohemi nga ngjarjet apo fenomenet e jashtme apo të brendshme, ne “i kushtojmë shumë rëndësi dëshirës së zemrave dhe mendjeve tona”, dhe “nëse kemi paragjykime të forta, moskënaqësi personale, ndjenja të këqija apo motive të këqija, këto do të ndërpresin e shkatërrojnë çdo përshtypje frymëzuese që na vjen.” Kështu “duhet të përpiqemi të bëhemi të pastër në zemër dhe ‘të lirë nga gjithçka përveç Perëndisë’. (Letër shkruajtur në emër të Ruajtësit, 16 maj 1925)
  Tek Qëmtimet Bahá’u’lláh-u na thotë: “Qëllimi i saj, gjithsesi, është të nxitë pastërtinë në shpirt dhe të zbresë në zemra shkëputjen, me anën e virtytit të fuqisë së tyre të brendëshme, drejt bregut të Oqeanit më të Madh.”
  T’i lutesh Perëndisë dhe të njohësh qëllimin e Tij për njeriun siç jepet në Lutjet e Përditëshme me zemër të pastër, kjo na bën të jemi të hapur për realizimin e nivelit tonë shpirtëror: “Unë dëshmoj në këtë çast për pafuqinë time dhe fuqinë Tënde, për varfërinë time dhe begatinë Tënde.”
  Sjellja me devocion të thellë është arritja e hapit të parë në kërkesën tonë për shpirtërizim dhe do të na bëjë të aftë për të përdorur “fuqitë tona të brendëshme” në mënyrë që “të afroheni pranë Tij, në mënyrë që të mund të shihni fytyrën e Tij, e të jeni prej atyre që arrijnë Praninë e Tij.”
 
 
  2.  Leximi rregullisht me nderim, kujdes e vëmendje
  i Shkrimeve të Shenjta, veçanërisht çdo mëngjes dhe
  çdo mbrëmje.
  
  “Në Akdas Bahá’u’lláh-u e bën të detyrueshme për çdo besimtar që të lexojë Shkrimet e Tij çdo ditë. Është mjaft thelbësore që miqtë të ndjekin një praktikë të tillë sepse bën të sigurtë studimin e tyre dhe i familjarizon me Shkrimet.” (Shkruajtur në emër të Shoghi Effendiut, 5 prill 1932)
  Ja se ç’thotë Bahá’u’lláh-u tek Qëmtimet: “I lumtur është njeriu që peshon në zemrën e vet ato që janë reveluar në Librat e Perëndisë, Ndihmësit në Rrezik, Vetë Ekzistuesit. Meditoni mbi këtë, O ju të dashurit e Perëndisë dhe lërini veshët tuaj të jenë të vëmendshëm ndaj Fjalës së Tij, në mënyrë që prej hirit dhe mëshirës së Tij ju të pini pjesën tuaj prej ujrave të kristaltë të vazhdimësisë dhe të bëheni të qendrueshëm e të patundur si malet në Kauzën e Tij.”
  Në këtë mënyrë thellimi ynë i vazhdueshëm në Shkrimet e Shenjta na udhëheq drejt qëndrueshmërisë në Beslidhje dhe mësojmë të ecim nën fuqinë e Fjalës së Perëndisë. Leximi i vargjeve të shenjta bëhet një zakon që na ndihmon për rritjen shpirtërore. Në jetën tonë të përditëshme ne kemi disa zakone që i kemi krijuar vetë p.sh: në punë, në jetën personale, madje edhe në mardhënien tonë me botën që na rrethon ne ndjekim disa rregulla që janë mjete për të arritur synimet tona dhe detyrat për të kënaqur nevojat tona materiale. Hamë sepse ndihemi të uritur dhe zakonisht gati në të njëjtën orë, duhet të jemi në punë në orë të caktuar dhe vetëm në fillim na duket ca e vështirë që të ngrihemi herët. Atëherë pse duhet të jetë ndryshe me urinë shpirtërore dhe për kohën për lutje e meditim? Të nisësh e të mbyllësh ditën me leximin apo thellimin mbi Shkrimet e Shenjta mbush veten dhe shpirtin me hyjnoren dhe e hap veten për një udhëheqje gjatë ditës. Duhet gjithmonë të mbajmë në mendje se Shoghi Effendi-u donte që ta realizonim (Living the Life, p.1):
  “Më shumë se kurrë miqtë duhet të gjejnë kohën për të kujtuar Perëndinë, meditimin, devocionin dhe lutjen, sikundër është mjaft e papëlqyeshme madje e pamundur që të duash të begatosh e zhvillosh disa apo pak nga dhuratat hyjnore dhe konfirmimet.”
  Të vështrojmë se çfarë kemi arritur gjatë ditës dhe ta lidhim atë me shpirtin dhe përsosjen shpirtërore, është një hap i nevojshëm në zhvillimin tonë. Shumë shpesh na mungon disiplina dhe kontrolli ndaj vetes dhe harrojmë se çfarë na thonë Shkrimet e Shenjta. Në Lah-i-Hikmat (Tabelat e Bahá’u’lláh-ut, fq.138) Ai thotë: “Le të jetë mëngjesi më i mirë se mbrëmja e mëparëshme dhe e nesërmja më e pasur se e djeshmja.”
  Dhe tek Fjalët e Fshehura Bahá’u’lláh-u thotë:
  “O Bir i Qenies! Gjyko vetveten çdo ditë para se të thirresh për të dhënë llogari, sepse vdekja do të vijë tek ti pa paralajmërim dhe ti do të thirresh të japësh llogari për bëmat e tua.”
  Ashtu si meditimi edhe të qënit shpirtëror është një proces i kontrollit të emocioneve tona dhe të zotërimit të egos sonë. Siç na siguron ‘Abdu’l-Bahá-i (Feja Botërore Bahá’í, fq. 371/372):  “Asnjë e keqe nuk është më e madhe se egoizmi dhe s’ka rëndësi se sa e hollë mund të jetë kjo mbulesë, ajo përsëri do ta mbulojë njeriun krejtësisht e do ta privojë atë nga marrja e bujarisë hyjnore.”  Ne duhet të jemi të qartë në lidhje me “egon” dhe “veten”. Tek ‘Living the Life’(fq. 14) ne gjejmë:
  “Vetja në të vërtetë ka dy kuptime, apo përdoret në dy kuptime në Shkrimet Bahá’í. Një është vetja, identiteti i individit krijuar prej Perëndisë. Kjo është vetja që përmendet në vargje të tilla si ‘ka njohur Perëndinë ai që ka njohur veten’. “Vetja” tjetër është egoja, trashëgimi kafshëror dhe i errët që ka secili prej nesh, natyra e ulët që mund të zhillohet në një mostër brutaliteti, dëshirash e kështu me rradhë. Është kjo ‘vete’ kundër të cilës duhet të luftojmë, apo kjo pjesë e natyrës sonë, me qëllim që të forcojmë e të çlirojmë shpirtin brenda nesh dhe ta ndihmojmë për të arritur në përsosuri. Dhe përsëri Shoghi Effendi-u thotë: “Jeta është një përpjekje e vazhdueshme jo vetëm kundër forcave që na rrehthojnë, por mbi të gjitha kundër vetë ‘egos’ sonë. Ne nuk duhet të qëndrojmë në vend, sepse nëse bëjmë kështu, shpejt do ta shohim veten të rënë. Shumë prej atyre që ngelen jashtë rrjedhës së Kauzës bëjnë kështu sepse kanë ndaluar së zhvilluari. Ata shndërrohen në të vetkënaqur, apo indiferent dhe vazhdimisht pushojnë së tërhequri prej Kauzës atë forcën shpirtërore dhe gjallërinë që duhet të kenë.” (Parime të Administrimit Bahá’í, fq. 85)
  Nuk mund të arrijmë shpirtrzimin duke pritur dhe pa dyshim që leximi i rregullt i Fjalës së Shenjtë do të na bëjë të aftë të përparojmë dhe për këtë ‘Abdu’l-Bahá-i na siguron duke thënë (Tabela, fq. 608): “Dije se fuqia e Fjalës së Perëndisë është e efektshme si për shpirtin ashtu edhe për trupin dhe ndikimi i Perëndisë është mbizotërues mbi materialen e po ashtu edhe mbi thelbësoren dhe shpirtëroren. Dhe me të vërtetë Perëndia është i fuqishëm mbi të gjithë dhe se vargjet kanë kuptim të jashtëm e të brendëshëm, dhe as kuptimi i jashtëm nuk pengon të brendëshmin dhe as i brendëshmi nuk pengon kuptimin e jashtëm.”
  Meditimi rreth kuptimit të thellë e të fshehur të Fjalës Hyjnore do të na shfaqë fuqinë dhe të vërtetën. Megjithëse në këtë përpjekje ne duhet të kemi vullnetin që të jemi të hapur për shpirtin në Fjalën e reveluar dhe duhet të mbajmë qëndrimin që “vetëm nëse ngrihesh e shkel me këmbët e tua çdo dëshirë tokësore.” Një përpjekje e tillë për t’u shpirtërizuar duke i shtyrë mënjanë gjërat materiale të kësaj bote dhe egon, njeriu nuk duhet ta bëjë që më pas të ndihet i humbur në këtë botë. Në një letër të shkruajtur në emër të Shoghi Effendi-ut, na thuhet se: “eleminimi i plotë dhe i tërë i egos do të sjellë përsosurinë—të cilën njeriu nuk mund ta arrijë krejtësisht—por egoja mund e duhet të jetë gjithmonë e më e nënshtruar ndaj shpirtit të ndriçuar të njeriut.”
  Detyra jonë është të gjejmë ekuilibrin e drejtë ndërmjet jetës në këtë botë dhe shpirtërizimit, ndërmjet dëshirave tona të çastit dhe aspiratave shpirtërore.
  Është mjaft e rëndësishme që të lexojmë Shkrimet e Shenjta “me nderim, kujdes e vëmendje”. “Nderim” do të thotë të tregosh respekt, vlerësim si dhe adhurim e përulje, “kujdes” do të thotë ta lexosh i përqendruar dhe duke e marrë në konsideratë dhe “vëmendje” do të thotë të reflektosh e të meditosh, ta kuptosh, të krijosh një opinion, të kesh një ide dhe të planifikosh diçka me një qëllim të caktuar. Kur lexojmë Shkrimet e Figurave Qëndrore të Fesë qëndrimi me nderim ndaj tyre na hap dyert drejt Hyjnores, Fjalës së Perëndisë. Qëndrimi i kujdesshëm na përqëndron mendjen në gjërat thelbësore dhe me një qëndrim të vëmendshëm ne kuptojmë domethënien dhe e zbatojmë atë.
  Në rrugën tonë drejt shpirtërizimit, hapi i parë na bënë të aftë të përdorim “fuqitë e brendshme” me një qëndrim “me devocion të thellë” dhe të bindur ndaj ligjit për recitimin e Lutjeve të Detyrueshme për të “parë fytyrën e Tij”. Ne fitojmë një vizion të ri. Me hapin e dytë ne fitojmë “fuqi shpirtërore”. ‘Abdu’l-Bahá-i thotë se përmes këtyre “fuqive të brendshme” ne përfytyrojmë, mendojmë, kuptojmë dhe mbajmë në kujtesë. E vërteta e fshehur në Shkrimet e Shenjta bëhet pjesë e mendjes sonë dhe ushqim për shpirtin. (Feja Botërore Bahá’í, fq.317/318).
  Në Fjalën e njëmbëdhjetë të Fshehtë (Persiane) Bahá’u’lláh-u përmend:
  “Me shikim të qartë, me zemër të pastër e me vesh të vëmendshëm të hysh në oborin e shenjtërisë Sime.” 
  Kjo mund të përmbushet vetëm me katër kushte:
1. “Verboji sytë që të shohësh bukurinë Time—verboji sytë nga gjithçka veç bukurisë Sime”
2. “Mbylli veshët që të dëgjosh melodinë e ëmbël të zërit Tim—mbylli veshët për gjithçka veç fjalës Sime”
3. “Zbraze veten nga çdo dituri që të marrësh pjesë nga dija Ime; zbraze veten nga çdo dituri veç dijes për Mua”
4. “dhe spastroje veten nga pasuritë, që të fitosh një pjesë të përherëshme nga oqeani i pasurisë Sime të përjetëshme.
5. “që me shikim të qartë, me zemër të pastër e me vesh të vëmendshëm të hysh në oborrin e shenjtërisë Sime”.
  Në Fjalën e trembëdhjetë të Fshehtë (arabisht), Bahá’u’lláh-u thotë:
  “Ktheje vështrimin ndaj vetes, që të më gjesh Mua që qëndroj brenda teje, i Fuqishëm, i Pushtetshëm e i Vetëqënshëm.”
  Kjo është arritja më e madhe që pritet prej njeriut për të qenë shpirtëror dhe ‘Abdu’l-Bahá-i i interpreton këto vargje për ne (Star of the West, Vol. II, no. 7/8, fq. 11/12): “Ju pyesni për atë që shkruhet në Fjalët e Fshehura që thotë:
  “O Bir i Shpirtit! Ktheje vështrimin ndaj vetes, që të më gjesh Mua që qëndroj brenda teje, i Fuqishëm, i Pushtetshëm e i Vetëqenëshëm.”  Kjo është po ajo shprehje që ka thënë Shenjtëria e Tij, Krishti sipas apostujve të Tij në Dhiatën e Re:
  “Ati është në Birin e Tij dhe Biri është në ju.
  “Kjo është e qartë se kur zemrat janë të pastra dhe përmes edukimit hyjnor dhe mësimeve qiellore bëhen manifestues të përsosurive të pafundme, ato janë si pasqyra të qarta dhe Dielli i së Vërtetës do të reflektojë me shkëlqim e fuqi në këto pasqyra e gjithçka që do të vendoset para tyre do të ndriçohet e mbushet me dritë.”
  
3. Të meditohet me përulje mbi mësimet e Fesë në mënyrë që të mund t’i kuptojmë më thellë, t’i përmbushim me shumë besim dhe t’ua përcjellim më mirë të tjerëve.
 
  Për hapin e tretë në udhëtimin tonë për të arritur shpirtërizimin, është e nevojshme të jemi të qartë për sa i përket domethënies së “meditimit” në Fenë Bahá’í. Një përgjigje gjejmë në Shkrime dhe në shpjegimet e dhëna nga Shoghi Effendi dhe nga Shtëpia Universale e Drejtësisë.
  Një formë e qendrimit lutës është treguar më parë në tre qëndrimet e ndryshme kur kthehemi nga Shkrimet e Shenjta për të marrë ndriçim: ne kthehemi drejt mbretërisë shpirtërore me devocion, të interesuar dhe të vëmendshëm. Megjithatë ka edhe të tjera.
  Cila është arsyeja për t’u lutur dhe medituar? Kur i lutemi Perëndisë dhe kur recitojmë “Emri Yt është shërimi im”, shikojmë se sa është mbushur zemra, shpirti i kënaqur prej shpirtit të dashurisë së Perëndisë dhe mendja e tërhequr prej Mbretërisë së Perëndisë. Prej këtyre tërheqjesh aftësia dhe cilësite rriten. Kur ena është e gjerë, sasia e ujit rritet dhe kur etja rritet bujaria e resë bëhet më e këndshme për shijen e njeriut.
  “Meditimi i përulur” është një mënyrë për të arritur kuptimin dhe shpirtërzimin, është një mjet për të komunikuar me hyjnoren. Meditimi i shërben qëllimit për t’u bërë shpirtëror dhe në lidhje me qëllimin, është metoda e nevojshme për të hyrë në të.
  Mënyrat apo teknikat që përdoren për qëndrimin “meditim i përulur” janë të papërshkrueshme. Në një letër nga Shoghi Effendi, me datë 25 janar 1946 drejtuar një individi besimtar lexojmë: “Nuk ka forma të caktuara në përshkrimet që i bëhen meditimit në shkrime, as plan ashtu si për zhvillimin e brendshëm. Miqtë nxiten që të luten e që të meditojnë gjithashtu, por mënyra e meditimit është krejtësisht individuale.”
  Meditimi është një mënyrë shumë personale dhe intime e komunikimit me Perëndinë, “që çel nga dashuria e njeriut për Perëndinë”. Shoghi Effendi-u e shpjegon më tej në të njëjtën letër: “Frymëzimi që merret përmes meditimit është i një natyre të tillë që njeriu nuk mund ta masë apo përcaktojë. Perëndia mund të fusë në mendjet tona gjëra për të cilat nuk kemi patur dijeni më parë, nëse Ai dëshiron të bëjë kështu. Ne nuk mund të bëjmë një dallim të qartë ndërmjet dëshirave personale dhe udhëheqjes, por nëse rruga hapet, kur kemi kërkuar udhëheqje, atëherë mund të arrijmë në përfundimin se Perëndia po na ndihmon…”
  Në një letër shkruajtur nga Shtëpia Universale e Drejtësisë një Asambleje Shpirtërore Kombëtare: “Është e dukshme se sa private dhe personale janë ushtrimet shpirtërore më themelore të lutjes dhe meditimit në Fe. Bahá’í-t kanë takime shpirtërore si në Mashriqu’l-Adhkar (Qendra Bahá’í) apo në Festën e 19 Ditëve, por lutjet e përditëshme të detyrueshme janë urdhëruar të thuhen në qetësinë e dhomës suaj dhe meditimi mbi Shkrimet është, po ashtu, një aktivitet privat individual, dhe jo një formë terapie grupi. Në fjalët e Tij ‘Abdu’l-Bahá e përshkruan lutjen si “bisedë me Perëndinë”, dhe për sa i përket meditimit, Ai thotë: “ndërsa meditoni ju flisni me shpirtin tuaj. Në këtë gjendje të mendjes, ju i bëni shpirtit disa pyetje dhe shpirti përgjigjet, drita depërton dhe realiteti zbulohet.”
  Pa dyshim që ka edhe gjëra të tjera që mund të bëjë njeriu për të rritur shpirtërizimin e tij. Për shembull, Bahá’u’lláh-u nuk ka përcaktuar mënyra veprimi që mund të ndiqen për meditimin dhe individët besimtarë janë të lirë të bëjnë si të dëshirojnë në këtë fushë, duke patur parasysh që të jenë në harmoni me mësimet. Megjithatë, të tilla aktivitete janë krejtësisht personale dhe në asnjë rrethanë nuk duhen ngatërruar me ato veprime të rëndësisë themelore për rritjen tonë shpirtërore. Disa besimtarë mund të kuptojnë se është bekuese për ta të ndjekin një metodë të veçantë për meditim dhe mund të veprojnë edhe kështu, por metoda të tilla nuk duhet të mësohen në Shkollat Verore Bahá’í apo të kryhen gjatë një takimi të Shkollës, sepse nëse pranohen nga disa miq, mund të kundërshtohen nga të tjerët.
  Në shkrimet e Báb-it lexojmë: “Arsyeja pse qetësia i është bashkuar momenteve të shpirtërores është që të jetë gëzimi më i madh dhe vëmendja më e mirë në kujtimin e Perëndisë, që gjithë kohën zemra të marrë jetë prej Shpirtit të Tij dhe të mos ndahet veçse prej një velloje nga i Shumëdashuri. Gjuha të mos e lejojë buzën që t’i shërbejë t’i lutet Perëndisë ndërsa zemra nuk është ngjitur ende në Majën e ekzaltuar të Lavdisë dhe nuk ka arritur Pikën Qëndrore të komunikimit.” Komunikimi me Perëndinë në lutje apo meditim arrihet më mirë kur jemi vetëm. Është një marrëdhënie intime, personale, qetësie dhe vetmia ngre efektin e lutjes mbi shpirtin tonë. Ne rritemi shpirtërisht dhe lutja jonë është më e pranueshme për Perëndinë. Ai që dëshiron shpirtërizimin dhe i lutet Perëndisë, do të ndriçohet sipas premtimit të bërë, me ndihmën e Tij dhe përmes “virtytit të hirit të Tij.” Por as përmes lutjes as përmes meditimit, afrimi apo komunikimi me Perëndinë nuk mund të vendoset prej njeriut: “Ai e vendos favorin e Tij mbi atë që dëshiron dhe prej atij që dëshiron e heq. Ai bën gjithçka zgjedh Vetë.”
  Ndërsa jemi duke u lutur duam të kthehemi tek dikush që mund ta shohim me sytë tanë të brendshëm dhe që është i dashur dhe shpirtëror e meditues. Në një letër dërguar një individi besimtar, datuar 31 janar 1949, Shoghi Effendi-u sugjeron: “Nëse ju duket se keni nevojë që të keni një pamje të dikujt kur luteni, mendoni për Mjeshtrin. Përmes Tij ju mund t’i drejtoheni Bahá’u’lláh-ut. Gradualisht përpiquni të mendoni për cilësitë e Manifestimit dhe në këtë mënyrë do të gjeni një formë mendore, mbi të gjitha trupi nuk është i rëndësishëm. Shpirti i Tij është aty dhe kjo është thelbësore, elementi i përjetshëm.”
  Kjo këshillë është një mënyrë për të treguar se si në lutje dhe meditim përqendrojmë mendimet tona në formë mendore që paraqet një person me nivel të lartë shpirtëror. Shoghi Effendi-u na tregon në letrën e tij: “Mjeshtri reflekton cilësitë e Manifestimeve sikur të ishte një pasqyrë. Ai reflekton jo vetëm ato të Bahá’u’lláh-ut por edhe të Krishtit sepse Ai është shembulli i shpirtit të një Profeti.”
  Në një letër tjetër Shoghi Effendi shkruan: “Kini pra besim tek ndihma e Bahá’u’lláh-ut. Shpirti i Tij do t’ju udhëheqë dhe do t’ju ushqejë shpirtin tuaj me atë substancë shpirtërore që do të jeni të aftë të kapërceni vështirësitë të cilat duken të pakapërcyeshme në shtegun tuaj.”
  Një teknikë e mundshme në lutje dhe meditim për një Bahá’í është të bëjë një hap përpara prej asaj që është qartësisht e kuptueshme drejt së padukshmes për t’u përqëndruar në Figurat Qendrore të Fesë dhe në cilësitë shpirtërore të Manifestimeve dhe të pranojë udhëheqjen që mund të marrim.
  Sugjerohet që ne jo vetëm të lexojmë Shkrimet e Shenjta “rregullisht” dhe “me respekt, kujdes e vëmendje”, por që ne duhet të ndërmarrim edhe një hap tjetër. Bahá’u’lláh-u thotë: “Qëllimi i Perëndisë në dërgimin e Profetëve të Tij për njeriun, është i dyfishtë. I pari është të çlirojë fëmijën e njeriut prej errësirës së injorancës, dhe ta udhëheqë në dritën e kuptimit të vërtetë. E dyta është të sigurojë paqen dhe qetësinë e njerëzimit e të përgatisë të gjitha mjetet prej të cilave këto të fundit mund të arrihen.”
  Qëllimi nuk është të hyjmë thellë në meditim mbi Mësimet e të humbasim në ekstazën personale e në ëndrra por të sjellim të vërtetën shpirtërore në planin e realitetit. Ne nuk zhysim veten tonë të brendshme në detin e ndriçimit shpirtëror por ndjekim urdhëresat e Bahá’u’lláh-ut, që me vullnet të zhysim veten në oqeanin e fjalëve të Tij.
  Dhe në një letër të shkruar në emër të Ruajtësit (22 gusht 1957) na thuhet: “Nuk mjafton që të lutesh vazhdimisht për udhërrëfim, por lutja duhet të ndiqet prej meditimit si nga metodat më të mira të veprimit dhe më tej nga vetë veprimi. Edhe nëse veprimi nuk do të japë rezultate të menjëherëshme apo ndoshta nuk do të jetë krejtësisht korrekt, kjo nuk ka ndonjë ndryshim të madh, sepse lutjet mund të përgjigjen vetëm përmes veprave dhe nëse vepra e dikujt është e gabuar, Perëndia mund ta përdorë këtë metodë për të treguar shtegun e drejtë.” Atëherë si mundemi që fuqinë e transformimit shpirtëror ta shndërrojmë në vepra. Për këtë ka rrugë të ndryshme:
  1. “Jetoni sipas mësimeve të Bahá’u’lláh-ut. Nuk mjafton vetëm t’i lexoni. Ka një diferencë të madhe ndërmjet shpirtit që thjesht i lexon fjalët e Bahá’u’lláh-ut dhe atij që përpiqet t’i jetojë. Lexoni “Fjalët e Fshehura”. Kapuni pas kuptimit të tyre dhe jepini jetë në jetën tuaj të përditëshme.”
  2. “Këshilla e Tij (Ruajtësit) për ju është të vazhdoni të thelloni njohuritë tuaja dhe kuptimin e Revelacionit të Tij, të dyja përmes durimit dhe studimit të Shkrimeve Bahá’í dhe shoqërimit aktiv me bashkëbesimtarët tuaj e pjesëmarrjen e plotë në aktivitetet e komunitetit tuaj lokal.” (Letër shkruajtur në emër të Shoghi Effendi-ut, 12 shkurt 1940)
  3. “Ndërsa lutja, meditimi dhe zhvillimi i jetës shpirtërore të individit janë shumë të rëndësishme, bashkë me studimin e Shkrimeve të Shenjta, ato përcaktojnë themelin e fortë për ndryshimin që ka për qëllim të sjellë Feja Bahá’í në kushtet e njerëzimit, ato janë vetëm një pjesë e jetës në shërbim në të cilën Bahá’u’lláh-u thërret ndjekësit e Tij. Stërvitja shpirtërore e individit nuk është e re. Ajo ka qenë pjesë thelbësore e Revelacionit Hyjnor për qindra vjet, në të vërtetë për të gjithë kohën. Pjesa e zhvillimit shpirtëror për të cilin njerëzimi ka nevojë urgjente është mësimi i aftësive të të punuarit dhe shërbyerit së bashku, në mënyrë të ndryshme por në një komunitet të bashkuar. Kjo mund të shihet si një shërbim ndaj Kauzës, studimi i parimeve administrative dhe aktiviteti në Rendin Administrativ të Fesë janë elementë jetikë në rritjen shpirtërore të individit për t’i aftësuar të shkojnë drejt qytetërimit të ri që është mbretëria e Perëndisë në tokë.” (Shtëpia Universale e Drejtësisë në një letër dërguar një individi besimtar nga Qëndra Ndërkombëtare e Mësimit, 4 prill 1983).
  Në një letër shkruajtur në emër të Shoghi Effendi-ut një Asambleje Shpirtërore Lokale Angleze (28 korrik 1950) lexojmë: “Ruajtësi mendon se shkrimet duhen studiuar më thellë dhe të meditohet mbi atë ç’ka studiohet. Ne e përngjasojmë Perëndinë me Diellin, që na jep jetën. Kështu, shpirti i Perëndisë na arrin përmes Shpirtrave të Manifestimeve. Ne duhet të mësojmë të komunikojmë me Shpirtrat e Tyre dhe kjo është ajo që kanë bërë Martirët e që u solli mahninë e gëzimit për të cilët jeta dukej asgjë. Ky është misticizmi i vërtetë dhe sekreti, kuptimi i brendëshëm i jetës që njerëzimi ka tashmë dhe është shumë larg. Ruajtësi do të lutet që ky mik i shtrenjtë ta thellojë kuptimin e tij dhe të ngrihet e bëhet një mësues i mrekullueshëm i Fesë. “Leximi, studimi, thellimi dhe meditimi kanë për qëllim aftësimin e një Bahá’í për të mësuar Fenë, nuk ka asnjë qëllim më fisnik në jetën tonë sepse “Perëndia ka caktuar për këdo detyrën e mësimit të Kauzës së Tij.”
 
 
  4. Të mundohemi çdo ditë që t’i përshtatemi sjelljes më të lartë që theksojnë mësimet e Fesë.
 
  Ne tashmë e kemi parë se lutja, thellimi, studimi dhe meditimi janë mjetet për të arritur një rritje shpirtërore dhe Shoghi Effendi-u na siguron se kur dikush përpiqet dhe jeton sipas parimeve udhërrëfyese të Kauzës, ai në të vërtetë ka gjetur “dy mjetet thelbësore përmes të cilave mund të siguroni zhvillimin dhe përparimin e jetës suaj të brendshme shpirtërore po ashtu edhe qënien tuaj të jashtme.” (Letër e 2 nëntorit 1933)
  Të arrijmë nivelet e larta të jetesës sipas Fesë Bahá’í nuk është vetëm për të mirën tonë por është gjithashtu një domosdoshmëri dhe një kërkesë për ne sepse kjo është mënyra për të treguar madhështinë dhe fuqinë transformuese të Kauzës. Në një letër shkruar në emër të Ruajtësit (17 Shkurt 1947) lexojmë:
  “Duhet gjithmonë të kujtojmë se Mësimet janë të përsosura dhe se e vetmja arsye që bashkëvendasit tanë nuk i kanë përqafuar ende ato është se ne Bahá’í-t, anekënd botës, nuk jemi ende pasqyra të shkëlqyera të së Vërtetës së Bahá’u’lláh-ut ashtu siç duhet e mund të jemi. Ne duhet të përpiqemi vazhdimisht që t’i bëjmë shembull Mësimet e Tij.”
  Me ardhjen e Bahá’u’lláh-ut doli në dritë një krijim i ri dhe botës iu dha një jetë e re. Duke qënë një ndjekës i Tij, ne i përkasim Atij dhe tashmë duhet të jetë dëshira jonë që ta ndajmë këtë me të tjerët. Ky është një privilegj dhe përgjegjësi e Bahá’í-ve.
  Kur ‘Abdu’l-Bahá-i ishte në Nju Jork tha:
  “Derisa një njeri nuk e ka arritur jetën atëherë ai nuk mund t’ua afrojë atë të tjerëve. Deri sa ai nuk e ka gjetur dritën, nuk mund t’ua reflektojë atë të tjerëve. Kështu ne duhet të shtrëngojmë veten për të arritur përsosurinë e botës njerëzore, të kërkojmë jetën e përjetëshme dhe të përpiqemi për Shpirtin e Shenjtë me qëllim që të jemi të aftë t’u japim jetë të tjerëve.” Dhe përsëri: “Nuk mund të nxirrni asnjë justifikim përpara Perëndisë nëse dështoni të jetoni sipas urdhëresave të Tij, sepse jeni informuar për atë që i jep kënaqësi Perëndisë. Ju i keni dëgjuar urdhërat e Tij dhe i keni kuptuar. Kështu ju duhet të jeni të dashur me të gjithë njerëzit. Nëse njeriu jeton sipas këtyre urdhëresave hyjnore, kjo botë e tokës do të shndërrohet në botë të qiellit.” (5 Dhjetor 1912)
  Shumë prej nesh duan të ndryshojnë për mirë, por përdorimi i një mjekimi hyjnor është më i fuqishëm se sa efekti që jep vullneti njerëzor. Pa mbështetje hyjnore përfundojmë duke e ndëshkuar psikologjikisht veten tonë, dhe për të shmangur të ndjerit keqardhje për veten tonë adoptojmë një qëndrim superior ndaj të tjerëve, duke u shndërruar në kritikë ndaj atyre që nuk i kanë arritur ato që kemi arritur ne për sa i përket karakterit. Të jesh i mirë shndërrohet në një përpjekje shpirtërore. Për disa,përpjekja është kaq e madhe sa që ata heqin dorë dhe e lënë programin e tyre për zhvillim personal duke iu kthyer disa të metave të karakterit të tyre që ata përpiqeshin t’i eleminonin.
  Për një Bahá’í transformimi personal kryhet në mënyra të ndryshme. Është si të jesh i përfshirë në një proces ku rritja dhe rrënimi zënë vend në të njëjtën kohë. Ndërsa rritemi në kuptimin tonë të Botës Krijuese, të metat janë në hije.
  Për shembull, një djalë i ri është prekur nga Mesazhi i Bahá’u’lláh-ut dhe bëhet Bahá’í. Mirëpo ky djalë gënjen shumë. Ai gënjen sepse edhe prindërit e tij gënjejnë ashtu siç bënin edhe prindërit e tyre. Gënjeshtra ishte një pjesë e natyrshme e jetës së tyre që e përdorin si mjet për të mbijetuar në shoqërinë armiqësore. Kështu, gënjeshtra ka zënë rrënjë tek Bahá’í i ri. Ai nuk mund të qëndrojë jashtë Fesë për shkak të difektit në karakterin e tij, sepse sikur të ndodhte kështu atëherë pjesa më e madhe e Bahá’í-ve nuk do të ishin më pjesë e komunitetit.
  Si Bahá’í, ky djalë i ri zbulon se “vërtetësia është themeli i të gjitha virtyteve njerëzore.” Ai do që të ndryshojë, po si? Duke kuptuar se përmes thellimit dhe lutjes mund të “pajiset me një sy të ri, vesh të ri, zemër të re dhe me mendje të re”, ai vendos të thellohet çdo ditë—në mëngjes dhe në mbrëmje siç ka caktuar Bahá’u’lláh-u. Ai arsyeton se duhet të ndjekë ato që ka urdhëruar Bahá’u’lláh-u sepse Ai e di më mirë se çdokush tjetër, çfarë i ndihmon njerëzit të heqin veset e tyre.
  Kështu djali nis të thellohet, duke lexuar në mëngjes para se të shkojë në punë dhe në darkë para se të flejë. Madje blen edhe një orë me zile që të ngrihet gjysëm ore më shpejt nga ç’ngrihet zakonisht. Një javë më vonë djali ishte thelluar, dhe fillon ta provojë veten në punë. Drejtuesi e pyet për diçka dhe ai gënjen ashtu siç kishte bërë gjithë jetën e tij, pa hezituar asnjë çast. Por kur drejtuesi largohet, djali menjëherë ndihet keq sepse gënjeu dhe kjo nuk i kishte ndodhur më parë. Shqetësimi i tij nuk është vetëm një shenjë progresi për të shmangur difektin e karakterit të tij, por tregon gjithashtu edhe zhvillimin e ndërgjegjes së tij.
  Një muaj më vonë—duke u thelluar çdo ditë—ai vihet përsëri në provë. Këtë radhë ai heziton para se t’i përgjigjet drejtuesit, duke menduar nëse duhet t’i thotë të vërtetën apo ta gënjejë. Ndihet më rehat sikur të gënjejë sesa të thotë të vërtetën, por në të njëjtën kohë i vjen keq që duhet të kthehet tek vesi i tij që është përpjekur kaq shumë ta heqë, dhe gënjen. Djali gënjen, por përsëri ka bërë një përparim, sepse gënjeshtra tashmë e bën të ndihet shumë keq.
  Vazhdon të thellohet rregullisht. Tre javë më vonë përballet me një tjetër provë. Përsëri gënjen, por këtë herë mezi e hap gojën, skuqet e nxihet e nuk e shikon dot personin në sy. Pas kësaj djali shan veten që nuk kishte mundur të thoshte të vërtetën. Përsëri një përparim i dukshëm. Kaluan tre muaj. Përsëri thellim i vazhdueshëm dhe ai përballet me një mikun e tij për një çështje që kishin patur para se djali të bëhej Bahá’í. I vinte të zhdukej nga faqa e dheut se sa ta takonte mikun e vet. Miku e kuptoi që djali nuk ndihej mirë dhe kujtoi se mos ishte i sëmurë. Në një farë mënyre ai ishte i sëmurë sepse mendimi se po gënjente i shkaktonte një përzierje në stomak—por përsëri gënjeu. Gjithë ditën djali ishte shumë i shqetësuar, madje në darkë nuk e zinte gjumi. Pas një viti thellimi, një proces që ai kishte mësuar të shijonte e që tani nuk i shkonte as ndër mend ta linte, u vu përsëri në provë. Këtë rradhë mbulohet krejt në djersë. Heziton kaq gjatë sa që personi me të cilin po fliste i bëri pyetjen për herë të dytë. Mjaft i shqetësuar djali u ul dhe vuri kokën ndër duar. Ai dëshiron kaq shumë që të thotë të vërtetën, por përsëri ndjen nevojën për të gënjyer.
  Por menjëherë, hap sytë, ngre kokën, shikon drejtuesin e vet dhe i thotë të vërtetën. Sytë i mbushen me shkëlqim. I vjen të këndojë e kërcejë. Drejtuesi i tij mbetet krejt i habitur duke menduar se ndoshta djali është ndonjë nga ata të droguarit, sepse nuk e kishte parë kurrë kaq të gëzuar. Djali i gëzohej fitores, një ndjenje çlirimi që nuk e kishte patur kurrë më parë. Djali nuk ishte më ai që kishte qenë para se të thellohej. Ai shikon dhe dëgjon gjëra që nuk i kishte parë e dëgjuar më parë. E si mund të kthehej më njeriu që kishte qenë? Kurrë! Sepse kishte ndier aromat e Mbretërisë Abhá. Por kjo nuk ndodhi menjëherë. Nuk ishte si një rrobë që e veshi për t’u mbrojtur nga të ftohtit. Ai kishte patur brenda vetes fuqinë për të qenë ai që ishte bërë pas thellimit. Duke u thelluar ai thjesht ushqeu dhe kultivoi farën e lumturisë me të cilën kishte lindur.
  Pjesë e kuptimit të tij të ri është besimi në procesin e thellimit. Do të ishte aspak e mençur ta braktisje, sepse duke vepruar kështu do të ishte sikur t’i ndërprisje ujin trëndafilit që ka çelur për herë të parë. Ta ndërpresësh do të thotë të bësh një vetvrasje shpirtërore. Ai e di tashmë se duhet të bëjë diçka për rastin e jetës, dhe fakti se një gjë të tillë ka për ta bërë gjithmonë e gëzon shumë, sepse do të fitojë një udhëheqje dhe një përvojë për t’u rritur shpirtërisht. Më fillim të çdo dite, ai do të presë me padurim aventurën e re që ka përgatitur Bahá’u’lláh-u për të. Ai do të jetë një qenie e gëzuar, sinqerisht i interesuar për t’u shërbyer të tjerëve e prej këtyre do të marrë një kënaqësi të madhe. Një dëshirë gjithmonë e në rritje për të mësuar fenë do të zëvendësojë rezistencën e tij të natyrshme për të ndarë me të tjerët mesazhin e Bahá’u’lláh-ut dhe mezi do të presë mundësi të reja për mësimdhënie.
  Kur një Bahá’í përpiqet të jetojë jetën sipas mësimeve, ai fiton cilësi që nuk do të mundte kurrë e në asnjë mënyrë tjetër t’i fitonte, përmes të cilave ai do të rritet e do t’u provojë bashkëqytetarëve të tij se parimet e Fesë në fakt mund të bëhen realitet. Më poshtë kemi një citat marrë nga një letër shkruajtur në emër të Shoghi Effendiut (14 shkurt 1925):
  “Gjëja më e rëndësishme është të jetosh jetën aq të mbushur me mësimet Hyjnore dhe shpirtin Bahá’í sa që njerëzit të shikojnë gëzim, fuqi, dashuri, pastërti, shkëlqim, përmbushje në karakterin tonë dhe puna jonë do të na dallojë nga njerëzit e kësaj bote duke i habitur ata e kërkojnë të dinë sekretin e jetës sonë të re.”
  Shkurt, të gjitha përpjekjet e njeriut që dalin nga thellësia e zemrës së tij janë adhurim, por vetëm nëse ato nisen nga motive të larta dhe për t’i shërbyer njerëzimit. Ky është adhurim: t’i shërbesh njerëzimit dhe të plotësosh nevojat e njerëzve.
  Ja një histori që na e përshkruan atë ç’ka thuhet më lart.
  “...Kjo grua erdhi një ditë në shtëpinë time. Jashtë bënte shumë ftohtë dhe unë as nuk e ftova të hynte brenda. Ajo më la në dorë numrin e saj të telefonit e më tha se në se do të kisha ndonjëherë nevojë për të, ta telefonoja dhe u largua. Disa javë më vonë u ngrita në mëngjes me një dhimbje të tmerrshme koke dhe kur u përpoqa të ngrihesha nga shtrati gati sa nuk nxora ushqimin. Duhet të ngriheshin fëmijët, të ushqeheshin, të çoheshin në shkollë, i vogli po qante dhe bënte zhurmë ndërsa burri im kishte shkuar në punë. Harxhova të gjitha fuqitë vetëm për të bërë numrin e telefonit që më kishte lënë ajo grua. Pas dhjetë minutash ajo mbërriti në shtëpi. I ushqeu, i veshi fëmijët dhe i çoi në shkollë. Pastroi dhe ushqeu te voglin. Pastroi kuzhinën, rregulloi krevatet dhe vuri lavatriçen në punë. Ajo qëndroi me mua gjithë ditën madje gatoi edhe darkën për fëmijët dhe burrin tim. Kur m’u largua dhimbja e kokës ky ëngjëll më tregoi një histori të bukur për Bahá’u’lláh-un që më shkoi drejt e në zemër. E dua shumë këtë grua, me gjithë zemër dhe nuk mund ta falenderoj kurrë aq sa duhet për atë që bëri për mua e për familjen time.”
  “Thuaj, O Njerëz! Le të jenë veprat dhe jo fjalët stolia juaj.”
 
5. T’u mësojmë të tjerëve Kauzën e Perëndisë
  
  Subjekti i mësimit të Fesë na është mjaft familjar. E dimë tashmë se për ne është privilegj dhe detyrë. Prej atyre që kemi mësuar deri tani, ne duhet gjithashtu të dimë se t’u mësosh njerëzve Kauzën e Perëndisë është thelbësore për rritjen tonë shpirtërore. Kur përhapim Mesazhin e Perëndisë ne i përgjigjemi një thirrje hyjnore. Duke qenë se nuk ka kler për të mësuar Fjalën e Perëndisë, duhet të jetë individi Bahá’í që ta bëjë këtë. Meqenëse Bahá’u’lláh-u ka hequr të gjithë fuqinë prej sovranëve të tokës, duke përfshirë këtu edhe klerin sepse ata nuk i kushtuan vëmendje dhe ne Bahá’í-të jemi të preferuar të ndihmohemi prej Tij. Në një letër të tij, Shoghi Effendiu konfirmon: “Legjionet e Qiellit janë vendosur ndërmjet qiellit dhe tokës duke pritur me padurim që me devocion e përkushtim Bahá’í-të të ngrihen për të mësuar Kauzën e Perëndisë dhe kështu mund të përfitojnë prej ndihmës e mbështetjes së Tij.”
  Kur u mësojmë Kauzën të tjerëve, jo vetëm që përmbushim “një prej detyrimeve tona më thelbësore dhe më urgjente”. Ne nuk duhet vetëm “të fitojmë konfirmimet hyjnore universale”, që do të thotë jo vetëm “zhvillimin e një mënyre të vërtetë jetese Bahá’í dhe përmbushjen e përgjegjësive që kemi marrë” por është të pranuarit e një përgjegjësie të veçantë. Bahá’í-të duhet ta kuptojnë se fuqia e Perëndisë mund dhe duhet t’i mbështesë, sepse ata janë të privilegjuar të kenë pranuar Manifestimin e Perëndisë për këtë Ditë: Ky akt i vërtetë ka vendosur mbi ta një përgjegjësi morale kundrejt bashkështetasve të tyre. Është kjo përgjegjësi morale për të cilën Ruajtësi tërheq vazhdimisht vëmendjen. Pa pranimin e kësaj përgjegjësie morale prej individit Bahá’í, “ndihma do të ndërpritet, tërësisht”, do të “paralizojë” Qendrën Botërore, “do të pengojë” ‘Abdu’l-Bahá-in në Qëllimin e Tij, do të ngadalësojë procesin e vendosjes së Mbretërisë së Perëndisë në tokë, ai do të dështojë krejtësisht në detyrën e tij si anëtar i shoqërisë.
  Për këtë Shoghi Effendiu thotë: “Bahá’í-t janë fermenti i Perëndisë, që duhet të fermentojnë masën e kombit të tyre. Sipas suksesit të tyre do të jetë edhe mbrojtja që do t’u akordohet, jo vetëm për ta por edhe për vendin e tyre. Këto janë ligjet e pandryshueshme të Perëndisë, prej të cilëve nuk shpëton dot: “Atij që i është dhënë më shumë do t’i kërkohet më shumë.”
  Ata nuk mund të jenë njerëzit e zgjedhur të Perëndisë—të vetmit që kanë marrë bujarinë e pranimit të Tij në Ditën e Tij, marrësit e Planit Hyjnor të Mjeshtrit—dhe të mos bëjnë asgjë për këtë. Detyrimi për të Mësuar të tjerët është detyrim për çdo Bahá’í” (Letër e 21 shkurtit 1957). Në një letër tjetër të shkruajtur në emër të Ruajtësit thuhet: “Bota është në një trazirë të madhe dhe problemet e saj duket se bëhen çdo ditë e më mprehta. Kështu ne s’duhet të rrimë duarkryq, ndryshe do të kemi dështuar në detyrën tonë të shenjtë. Bahá’u’lláh-u nuk na i ka dhënë mësimet e Tij për t’i ruajtur si relike e për t’i fshehur për kënaqësinë tonë personale. Ai na i dha në mënyrë që ne t’i kalojmë gojë më gojë deri sa e gjithë bota të familjarizohet me to e të gëzojë bekimet dhe ndikimin e tyre.” (27 mars 1933).
  Ne marrim që të japim, forcohemi që të ndihmojmë të tjerët, bëhemi shpirtëror për të shpërndarë dritën e së vërtetës në botë. Ka edhe një tjetër aspekt: Ne marrim udhëheqje të vazhdueshme nëpërmjet institucioneve të Fesë, por është individi që zbaton planet. Përsëri e përsëri, roli i individit besimtar është të përhapë Kauzën e Bahá’u’lláh-ut. Shoghi Effendiu i shkruan Asamblesë Shpirtërore Kombëtare të Sh.B.A.-së: “Bahá’í-të duhet të kuptojnë se suksesi i punës varet nga individi. Individi duhet të ngrihet si kurrë më parë për të shpallur Fenë e Bahá’u’lláh-ut. Rruga më efektive për t’ia dalë mbanë me punën e tyre është që individi të krijojë njohje, të zgjedhë disa prej atyre që e ndien se mund të bëhen Bahá’í, të zhvillojë një miqësi të ngushtë me ta, mandej konfidencë dhe më në fund t’u mësojë Fenë, deri sa ata të bëhen mbështetës të fortë të Kauzës së Perëndisë.”  (13 maj 1955).
  Ne kurrë nuk duhet të mendojmë se nuk ka përgjigje kur mësojmë të tjerët, ne shikojmë vetëm flakën por është Perëndia që ndez zjarrin në zemra, dhe jo ne.
  Është mirë ta mbajmë mend këtë: “Bahá’u’lláh-u dhe Mjeshtri na kanë nxitur që të mos i shohim paaftësitë tona dhe ta lëmë të gjithën në dorë të Perëndisë. Ai do të vijë të na ndihmojë vetëm nëse ngrihemi dhe bëhemi kanalë aktiv për hirin e Perëndisë. A mendon se janë mësuesit që bëjnë ndryshimin e zemrës njerëzore? Jo, sigurisht jo. Ata janë vetëm shpirtra të pastër që marrin hapin e parë dhe mandej lënë shpirtin e Bahá’u’lláh-ut t’i lëvizë dhe t’i përdorë. Kushti është shtrirja për të cilën jemi të gatshëm të kemi Vullnetin e Perëndisë që vepron brenda nesh.” (Letër shkruajtur në emër të Ruajtësit, 31 mars 1932)
  ‘Abdu’l-Bahá-i, shembulli i vërtetë në Fenë Bahá’í, na mëson se si t’ua mësojmë Fenë të tjerëve. Në një bisedë në Tokën e Shenjtë, Ai ka thënë: “në qytetin e Bagdadit bisedoja me një burrë të mësuar, hoxhë Hasanin, disa kushërinj të të cilit ishin besimtarë. Është e kotë të tregohet se sa shumë ishin përpjekur ata që t’i jepnin atij Mesazhin, ai nuk pranonte. Një herë e sollën në shtëpinë time kur sapo isha ngritur nga gjumi e po krihja flokët. Ata thanë: ‘E kemi sjellë, andej-këtej dhe duam që të vish e të bisedosh me të, ndoshta do të bëhet besimtar.’ Unë u thashë: ‘Shumë mirë’ dhe mandej iu drejtova Bukurisë së Bekuar dhe u luta: ‘O Bukuri e Bekuar, ndihmomë!’  Pas kësaj, bisedova me të dhe brenda orës ai u bë besimtar. U bë një besimtar shumë i mirë dhe ishte kaq i dashur sa që megjithëse ishte i një rangu të lartë, shkonte në kuzhinë dhe gatuante për miqtë me duart e tij.”
  Një tjetër gjë që duhet të kujtojmë kur u mësojmë të tjerëve fenë është se ka shpirtëra gati që presin dhe detyra jonë është t’i gjejmë. Por si presim t’i gjejmë nëse nuk flasim për Fenë dhe nuk dalim të takojmë njerëz? Duhet të mbajmë në zemër atë që ka thënë Shoghi Effendiu (2 shkurt 1956): “Bota po vuan si kurrë më parë” dhe është pikërisht për këtë arsye që Ruajtësi na porosit “të luteni me zjerr jo vetëm për sukses në përgjithësi, por që Perëndia t’ju dërgojë shpirtërat që janë gati. Ka kaq shumë shpirtëra në çdo qytet.”
  Të gjithë ne duhet të mbajmë mend: “Për të gjetur këta shpirtëra të gatshëm e për t’i mësuar ata, me takt dhe qartësi, është detyrë dhe privilegj i çdo Bahá’í.” (Shoghi Effendi, letër e 20 tetorit 1949).
  T’u mësosh të tjerëve Fenë është një mënyrë për të arritur shpirtërizimin, kjo na shpjegohet me terma shumë të qartë: “Ruajtësi i shumëdashur ka këshilluar e na këshillon gjithmonë, që për t’u mësuar të tjerëve Fenë në mënyrë efektive, individi duhet të studiojë thellë Fjalët Hyjnore, të thithë ujërat e jetës dhe të festojë mbi mësimet e lavdishme. Mandej ai duhet të meditojë mbi rëndësinë e Fjalës dhe duke ushqyer thellësitë e tij shpirtërore, të lutet për udhëheqje dhe ndihmë. Por më e rëndësishmja pas lutjes është veprimi. Pasi individi të jetë lutur dhe të ketë medituar, duhet të ngrihet, i lidhur fortë me udhëzimet dhe konfirmimet e Bahá’u’lláh-ut, të mësojë Fenë e Tij. Këmbëngulja në veprim ëshë thelbësore, ashtu si mënçuria dhe vëmendja janë të nevojëshme për të mësuar të tjerët në mënyrë efektive. Individi duhet të sakrifikojë të gjitha gjërat për këtë qëllim të madh dhe fitore do të arrihen.” (Letër shkruajtur në emër të Shoghi Effendiut, 30 maj 1956)
  Në një letër nga Shtëpia Universale e Drejtësiësë në 3 mars 1977, lexojmë: “Kur miqtë të kuptojnë se legjionet e Mbretërisë po presin të rendin e t’i ndihmojnë, se të tjerë të rangut të tyre janë ngritur dhe kanë qenë të suksesshëm, se gjithkush mund të gjejë metoda frytdhënëse për të qënë i suksesshëm, sipas aftësive dhe talenteve të tij të veçanta e pa dyshim ata do të ngrihen me më shumë besim për të ndërmarrë hapin e parë dhe ne e dimë se do të ndihmohet dhe udhëhiqet nga lartë, për aktin e shërbimit për t’iu përgjigjur thirrjes së Perëndisë e do të sjellë në shtegun e tij bekime hyjnore.”
  Perëndia hap sytë e kërkuesit e jo ne dhe ky fakt është inkurajues sepse vetëm nëse jemi “shpirtra të pastër që hedhin hapin e parë” Perëndia do të dërgojë ndihmën e Tij dhe ne nuk jemi përgjegjës për rezultatin.
  Në një letër shkruajtur nga Shtëpia Universale e Drejtësisë gjejmë këto fjalë interesante:
  “E para është një realizim i madh i fuqisë së Bahá’u’lláh-ut për të riforcuar përpjekjet e atyre që i kanë shërbyer premtimit të Tij, për të bërë ashtu dhe për rëndësinë e të gjitha veprave tona pa këtë mbështetje hyjnore. Çdo vlerësim i situatës është krejtësisht i pavlefshëm nëse nuk merr këtë fuqi lartësish në konsideratë.” (11 janar 1999)
  Dhe përsëri lexojmë në një letër shkruajtur në emër të ruajtësit: “Miqtë duhet ta kuptojnë Fuqinë e Shpirtit të Shenjtë që manifestohet dhe që i shtyn ata drejt shfaqjes së Bahá’u’lláh-ut.  Nuk ka forcë të qiellit apo të tokës që mund t’i tërheqë nëse e vendosin veten krejtësisht nën ndikimin e Shpirtit të Shenjtë dhe nën udhëheqjen e Tij. Të tillë individë që janë subjekt të ndikimeve negative të botës, janë ata që nuk janë krejtësisht të përkushtuar ndaj fesë.” (11 gusht 1957)
  ‘Abdu’l-Bahá, Mjeshtri dhe Shembulli ynë, u ka thënë Bahá’í-ve pse dhe si duhet të mësojnë të tjerët. Kur ka qenë në Angli, Ai ka thënë: “Mënçuria dhe pjesa e brendëshme janë të nevojëshme. Qëndrueshmëria dhe besueshmëria janë të nevojëshme për atë periudhë kritike të Kauzës. Të gjitha takimet duhet të jenë për të mësuar Kauzën dhe përhapjen e Mesazhit, dhe të kërkojë shpirtrat që të hyjnë në Mbretërinë e Bahá’u’lláh-ut. Shikomëni Mua. Të gjitha mendimet e Mia janë të përqendruara rreth shpalljes së Mbretërisë.
  Unë kam një llampë në dorë duke kërkuar në vende dhe dete për të gjetur shpirtëra që mund të bëhen hajmali të Kauzës.
  Ditë e natë Unë jam i përfshirë në këtë punë. Të gjitha të tjerat që thuhen në takime janë të pafrytëshme. Shpërndani Mesazhin! Tërhiqni zemra! Mbillni fara! Mësoni Kauzën atyre që nuk e njohin!  Tani është koha për të hedhur themelet. Tani duhet të grumbullojmë tulla, gurë, dërrasa, hekur dhe të tjera materiale ndërtimi! Tani nuk është koha e zbukurimeve  Duhet të përpiqemi ditë e natë dhe të mendojmë e punojmë.
  Çfarë mund të them që mund të jetë e frytshme? Çfarë mund të bëj që të mund të kem rrezultate? Çfarë mund të shkruaj që të japë fryte? Asgjë tjetër nuk është kaq e nevojshme sot.”
 
6. T’i shërbejmë me vetëmohim Kauzës dhe punës apo profesionit tonë
 
  Me ndihmën e bindjes së ligjeve të Zotit, nga leximi i Shkrimeve të Shenjta, nga lutja medituese dhe veprimi, nga përpjekja e të jetuarit të jetës si një besimtar i vërtetë dhe nga mësimdhënia e dashuria për Bahá’u’lláh-un, një Bahá’í mund të avancojë të shpirtëzohet dhe të arrijë një nivel të lartë ku ai ti shërbejë Zotit dhe ti lutet Atij shpesh.
  Ky hap i gjashtë shërbimi për Kauzën, përfshin pesë hapat e tjerë të mëparshëm dhe duket që një shërbim i tillë është i vështirë. Europianët vuajnë nga “Kombinimi i anës fizike shumë të mirë dhe thatësisë shpirtërore” ideja për ti shërbyer të tjerëve ose Zotit është me të vërtetë shumë larg.
  Sfida për të arritur në këtë nivel të lartë të zhvillimit dhe për të zbuluar atribute të shenjtërisë është shumë larg.
  “Të shërbejmë në punët e Kauzës” është me të vërtetë një sfidë speciale për ne Europianët. Pa përballuar me të vërtetë këtë ne dorëzohemi në influencën e botës së vjetër, ne mësohemi me mënyrat ose përdorim metodat që janë shenja të kalbjes ose të shpërbërjes dhe të gjithë ne shpesh bëjmë një kompromis. Akoma, dëshira jonë më e madhe është themelimi i Rendit të Ri Botëror të Bahá’u’lláh-ut. Kjo kohë do të vijë kur ne të mos bëjmë kompromise: “Mbështetja e dallueshme gjatë dy dekadave e dy proceseve të përshkruara nga Ruajtësi i Shumëdashur, shpërbërja e ligjit të vjetër dhe përparimi e thellimi i Rendit të Ri Botëror të Bahá’u’lláh-ut, janë konsideruar nga historianët si një prej tipareve më të dallueshme të kësaj periudhe. Të dyja forcat e fuqishme me dhe pa Kauzën e Zotit, janë duke vepruar të sjellin në të njëjtin kulm të dyja tendencat e këtij shekulli ogurzi.” (Ridvan 140 E.B.)
  Mosmarrveshjet dhe kundërshtitë janë gjithashtu shumë të qarta dhe ngado. Mënyra e vetme për Bahá’í-t të shfaqin madhështinë e Fesë së tyre është të japin shembuj që janë të ndryshëm dhe në opozitë me atë që bota përreth nesh po përdor. Ne po ndërtojmë një botë të re dhe prezantojmë të ardhmen e një race të re të njerëzimit:
  Ngado Bahá’í-t duhet të pranojnë kushtin e vetëm: “të studiojnë administrimin, t’u binden Asambleve dhe çdo besimtar të kërkojë të përmirësojë karakterin e tij si Bahá’í. Ne nuk mund të ndikojmë mbi të tjerët. Nëqoftëse ne jemi më të mirë, nëqoftëse ne tregojmë dashuri, durim dhe kuptojmë dobësitë e të tjerëve, nëse ne kurrë nuk përpiqemi të kritikojmë por vetëm të inkurajojmë dhe të tjerët do të bëjnë kështu, dhe ne mund të ndihmojmë me të vërtetë Kauzën e Zotit përmes shembullit tonë dhe fuqisë shpirtërore. Kur administrimi është themeluar, në fillim për Bahá’í-të ishte shumë e vështirë për të përmirësuar vetveten. Ata duhet të binden edhe kur Asambleja mund të jetë gabim, për hir të unitetit. Ata kanë për të sakrifikuar jetët e tyre me qëllim që jeta e komunitetit të mund të zhvillohet në tërësi. Këto gjëra janë të vështira por ne duhet t’i kryejmë që ato të na udhëheqin në një përsosmëri në mënyrën e jetës kur Feja është themeluar në përputhje me administrimin.”
  Bindja është një prej ideve shumë të kundërshtueshme në botën tonë moderne dhe Europa po udhëhiqet në çfarë Bahá’u’lláh-u ka qartësuar në “Qëmtime”.
  “Ajo çfarë njerëzimi ka nevojë në këtë ditë është bindja ndaj atyre që janë autoritete.”
  Me të vërtetë, ne Bahá’í-të duhet të mësojmë se si të jemi të bindur. Ne duhet të kuptojmë që arsyeja kryesore pse Bahá’u’lláh-u erdhi në këtë botë ishtë nevoja për unitet dhe rregull: “Qëllimi i shfaqjes së Përsosmërisë së Bekuar ishte uniteti dhe mirëkuptimi i të gjithë popujve në botë”.
  Bota nuk mund të jetë në unitet kur individët dominojnë mbi të tjerët dhe idetë e fuqisë përbëjnë bazën e ligjeve. Nuk mund të ketë unitet as atëherë kur të gjithë bëjnë siç duan vetë dhe luftojnë për lirinë e tyre personale pa konsideruar të drejtat e fqinjit të tyre.
  Bindja në fenë Bahá’í ka një përmasë  të re: Ajo është një lidhje e idesë së drejtësisë dhe bindjes së ligjeve dhe urdhëresave të dhëna nga Zoti për njerëzit. Báb-i thotë: “Zoti ka urdhëruar që të gjitha gjërat të cilat qëndrojnë në thesarin e njohurisë së Tij do të pranohen nëpërmjet bindjes tek Unë dhe çdo flakë e regjistruar ne librin e Tij, përmes mos-bindjes tek Unë.”
  Një Bahá’í duke qenë i bindur në Ligjet Hyjnore do te jetë i mbrojtur në këtë Besëlidhje të madhe të Zotit, ai do të perfitojë të gjitha virtytet dhe do të përparojë shpirtërisht.
  Shoghi Effendi konfirmon përmes një letre, “Ju duhet të siguroheni, që ndjekja me përpikmëri e ligjeve urdhëruar nga Bahá’u’lláh-u është një fuqi, që mund t’ju udhëheqë dhe t’ju bëjë të aftë të kapërceni mundimet dhe provat e jetës tuaj dhe t’ju ndihmojë vazhdimisht të rriteni dhe zhvilloheni shpirtërisht.”
  “Ne Bahá’í-t duhet të kemi vizionin e Fesë, madhështinë dhe bukurinë e saj, përsosmerinë dhe fuqinë e saj. Ne nuk jemi në errësirë, ne shikojmë dritën dhe me ndihmën e saj ne jemi të aftë të gjejmë rrugën tonë. Madhështia e Fesë së Bahá’u’lláh-ut duhet të jetë në pamjen tonë kur ne studiojmë atë dhe kur e prezantojmë atë tek të tjerët. Ne nuk duhet të pranojmë vetëm atë që lidhet me kapacitetin tonë të kufizuar, por çfarë ne lexojmë mban gjallë hovin tonë shpirtëror.”
  “Ne nuk duhet të nxitohemi kur japim mesazhin tek njerëzit dhe duhet të jemi të kujdesshëm të prezantojmë mësimet në tërësinë e tyre dhe jo ti ndryshojmë ato për hatër të të tjerëve. Besnikëria në Besim nuk duhet të jetë e pjesshme dhe gjysëm e përzemërt. Ne ose duhet ta pranojmë Kauzën pa ndonjë kufizim diku, ose të pushojmë së thirruri veten Bahá’í. Ata që nuk janë besimtarë nuk duhet të pranojnë disa aspekte të mësimeve dhe të kundërshtojnë disa të tjera, të cilat nuk mund t’u përshtaten mentalitetit të tyre, me qëllim që të bëhen njohës të plotë dhe ndjekës aktivë të Fesë.
  “Në këtë mënyrë të gjitha llojet e të moskuptuarit do të veniten dhe uniteti i Kauzës do të mbrohet.” (Nga një letër shkruar nga Ruajtësi, Qershor 12. 1933.)
  Në shërbim të Fesë ne shpesh ballafaqohemi me detyra, të cilat duken pothuajse të pamundura për t’u plotësuar, sepse ato janë pikërisht ajo pjesë për të cilën ne jemi përgatitur më pak; kur jemi në errësirë shfaqja e papritur e dritës të vret.
  Thirrja e Bahá’í-ve të Europës për rritje shpirtërore dhe mësimin e Fesë personalisht është diçka e madhe, sepse ne kemi mungesa të dukshme në këtë fushë të shërbimit.
  Në letrat e tij Shoghi Effendi theksonte këto mangësi dhe na kujtonte ne se përmes tyre ne bëhemi më të fortë. Këto “nxisin besimtarët të shtojnë përpjekjet me shpresën e fitoreve”. Ruajtësi i Shumëdashur shkruan për komunitetin Bahá’í Britanik (10 janar 1937): “Mundet që miqtë në Britaninë e Madhe, pavarësisht nga numri i tyre i kufizuar, të drejtohen dhe të ndihmohen për të kaluar me sukses këtë sfidë. Triumfi i tyre do të tërheqë me siguri mbi ta bekimet dhe konfimimin e Bahá’u’lláh-ut.”
  Bashkë me sfidën vjen fuqia, që i përgjigjet asaj. A mund të mendojmë një premtim më të fortë ose më të përcaktuar se deklarata e Bahá’u’lláh -ut në “Qëmtime”.
  “Për këdo që qëndron i patundur dhe me vendosmëri në këtë shenjtëri, në këtë lavdi dhe Revelacion të ekzaltuar, një fuqi e tillë do ti jepet atij sa do ta bëjë të aftë të përballet dhe t’u qëndrojë të gjitha gjërave në qiell e mbi tokë.” Përsëri Ruajtësi pohon: “Nuk ka asgjë tjetër që i sjell më tepër sukses Besimit sesa shërbimi. Shërbimi është magneti, i cili tërheq konfirmimet hyjnore. Kështu, kur një person është aktiv, ai është i bekuar prej Shpirtit të Shenjtë.”
  Ne Bahá’í-të e Europës shpesh mrekullohemi me kuptimin e fjalëve të mesazhit të Shtëpisë Universale të Drejtësisë: “Ne nuk kemi gjetur akoma sekretin e flakërimit të zemrave me flakën hyjnore të një numri të madh besimtarësh Europianë.” A nuk mund të jetë kjo: “rritje shpirtërore nëpërmjet mësimdhënies personale” pjesë e këtij sekreti? A nuk duhet të jetë ngado “bëjeni merakun tuaj të vazhdueshëm qëllimin e jetëve tuaja”?
  Le të përsërisim çfarë ka shkruar Shtëpia Universale e Drejtësisë: “Shtëpia e Drejtësisë është e sigurt se në qoftë se besimtarët e shpërndarë nëpër Europë do të nxisin vazhdimisht rritjen e tyre shpirtërore sipas gjashtë hapave të mësipërme dhe nëse do të bëhen të qartë në vetveten e tyre, ata do të kuptojnë se në të gjitha shërbimet janë ata instrumentat për konfirmimin e fuqisë së Zotit, do të tërheqin zemrat e bashkëvendasve e tyre dhe do të heqin vellot prej syve të tyre. Përpjekja, aktiviteti, uniteti dhe besimi i vazhdueshëm në fuqinë e Bahá’u’lláh-ut me siguri do të kapërcejnë të gjitha pengesat.”
  Të gjithë ne e kemi pranuar Bahá’u’lláh-un dhe u bëmë Bahá’í pasi ne pamë “dritën e kuptimit të vërtetë.”  Ishte shpirti, Mësimet, vizioni dhe qëllimi i lartë e dashuria, që ne kemi ndjerë dhe na kanë tërhequr. Tani, duke qenë Bahá’í ne përpiqemi të përforcojmë dritën e këtij shkëlqimi njohurish në mënyrë të tillë që të mund të na udhëheqë në atë që Krishti ka premtuar, në “dritën e të vërtetës”.
  Gjashtë hapat e sipërpërmendur janë tregues në rrugën tonë drejt rritjes shpirtërore dhe realizimit të së vërtetës. Kjo bëhet e dukshme kur shikon që ato janë jo vetëm udhëzues në rrugën tonë të ndriçimit individual, por mbi të gjitha ato i shërbejnë “qëllimit themelor të Fesë së Zotit dhe Besimit të Tij” të ruajë interesat dhe të nxisë unitetin e racës njerëzore dhe të fusin shpirtin e dashurise dhe miqësisë në të gjithë njerëzit.
  “Një Bahá’í i vërtetë është ai, që nxit ditë e natë përparimin në shtegun e përpjekjeve njerëzore, ai që dëshiron të jetojë e veprojë si pishtar për të ndriçuar botën; ai që bëhet burim frymëzimi, që është esenca e Përkryerjes Hyjnore, ai që qëllimi i jetës së tij është të drejtoje vetveten për t’u bërë shkak i zhvillimit të pafund. Vetëm kur ai zotëron këto dhurata  të përsosura atëherë mund të thuhet për të, që është një Bahá’í.”
  Kur jeta e besimtarit është orientuar drejt Bahá’u’lláh-ut dhe kur çdo veprim i ndërgjegjshëm është bërë sipas këtij orientimi, ai nuk do të gabojë për të arritur qëllimin e vërtetë të jetës së tij. Kurdo, çdo besimtar duhet të studiojë vazhdimisht Shkrimet e Shenjta, duke nxitur gjithmonë mundësinë për të marrë një kuptim të ri dhe më të dhe ta përcjellë atë tek vetvetja dhe tek shoqëria. Ai duhet të lutet për Udhëheqje Hyjnore, mençuri dhe fuqi për të bërë atë që është e kënaqshme për Zotin dhe t’i shërbejë Atij çdo herë dhe me aftësitë e tij më të mira.”
  Kjo na rikthen në hapat e përshkruara më parë e gjykojmë pse ato janë “kërkesa thelbësore”. Në qoftë se nuk i bëjmë këto hapa dhe nuk përpiqemi të ecim në rrugën e rritjes shpirtërore ne nuk mund të shpresojmë kurrë të udhëheqim jetët tona këtu, tani dhe në të ardhmen.
  Zbatueshmëria e disa prej Ligjeve Bahá’í
  
Mesazhi i datës 28 Dhjetor 1999 marrë nga Shtëpia Universale e Drejtësisë drejtuar Bahá’í -ve të Botës
  
  Shumë të dashur miq,
  Gjatë rrjedhës së Planit Katër Vjeçar, ne kemi shqyrtuar ato ligje të Kitab-i Akdas-it që ende nuk janë të zbatueshme në mënyrë universale, me qëllim që të përcaktojmë se cilëve prej tyre u ka ardhur koha për t’u zbatuar tani.
  Në çdo vend shohim një etje që sa vjen e shtohet për jetë shpirtërore dhe qartësi morale. Tashmë pranohet pafrytshmëria e planeve dhe programeve për përmirësimin njerëzor që nuk i kanë rrënjët në jetën e vetëdijes shpirtërore dhe virtytit etik. Kush duhet të jetë i pajisur më mirë për të kënaqur këtë dëshirë të zjarrtë sesa ata që tashmë janë frymëzuar nga Mësimet e Bahá’u’lláh-ut dhe ndihmuar nga Fuqia e Tij?
  Si rrjedhim, ne kemi përcaktuar se është detyrë e dorës së parë për të gjithë besimtarët të thellojnë vetëdijen e tyre në lidhje me bekimet e dhëna nga ligjet që ndihmojnë drejtpërdrejt në rritjen e jetës devocionale të individit dhe, si rrjedhim, të komunitetit. Thelbi i këtyre ligjeve është i njohur për të gjithë Bahá’í-të, por fitimi i një aftësie më të madhe shquese në kuptimin e tyre duhet të përfshijë zbatimin e të gjitha aspekteve të reveluara në mënyrë hyjnore në respektimin e tyre. Këto janë ligjet që kanë të bëjnë me Lutjen e Detyrueshme, Agjërimin dhe recitimin e Emrit Më të Madh nëntëdhjetë e pesë herë në ditë.
  Bahá’u’lláh-u pohon: “Ai që nuk kryen vepra të mira as akte adhurimi është si një pemë që nuk jep fruta dhe si një veprim që nuk lë gjurmë. Kushdo që provon ekstazën e shenjtë të adhurimit do të refuzojë ta shkëmbejë një veprim të tillë ose çdo lavdërim të Perëndisë me gjithshka që ekziston në botë. Agjërimi dhe lutja e detyrueshme janë si dy krahë për jetën e njeriut. Bekuar qoftë ai që fluturon me ndihmën e tyre në qiellin e dashurisë së Perëndisë, Zotit të të gjitha botëve.”
  Ka kohë që miqtë janë në dijeni për rëndësinë e madhe që i kushton Bahá’u’lláh-u lutjes së përditëshme të detyrueshme dhe mbajtjes së agjërimit, por një sërë aspektesh të ligjit, si ato që kanë të bëjnë me marrjen e avdesit, udhëtimin dhe kompensimin për lutjet e pathëna, mbetën për t’u bërë universalisht të zbatueshme. Ky hap tashmë është hedhur. Kështu, të gjitha elementet e ligjeve që kanë të bëjnë me lutjen e detyrueshme dhe agjërimin tani janë të zbatueshme pa asnjë përjashtim.
  Gjithashtu kemi vendosur se ka ardhur koha për Bahá’í-të në çdo vend t’i vendosin në zemër fjalët e Kitab-i Akdas-it: “Është urdhëruar që çdo besimtar në Perëndinë, Zotin e Gjykimit, duhet çdo ditë, pasi të ketë larë duart e pastaj fytyrën, të ulet dhe, duke iu drejtuar Perëndisë, të përsërisë nëntëdhjetë e pesë herë “Alláh-u-Abhá”. I tillë ishte urdhri i Artuesit të Qiejve kur, me madhështi e fuqi, Ai u vendos në fronet e Emrave të Tij.” Le të përjetojmë të gjithë pasurimin shpirtëror të sjellë në shpirtrat tanë nga ky akt i thjeshtë meditimi adhurues.
  Rritja shpirtërore e gjeneruar nga përkushtimi individual përforcohet nga shoqërimi i përzemërt midis miqve në çdo lokalitet, nëpërmjet adhurimit si komunitet dhe shërbimit ndaj Besimit e qenieve njerëzore. Këto aspekte të përbashkëta të jetës së shenjtë kanë të bëjnë me ligjin e Mashriqu’l-Adhkar-it që shfaqet në Kitab-i Akdas. Megjithëse nuk ka ardhur koha për ndërtimin e Mashriqu’l-Adhkar-ëve lokalë, mbajtja e takimeve të rregullta për adhurim, të hapura për të gjithë dhe përfshirja e komuniteteve Bahá’í në projekte shërbimi humanitar janë shprehje e këtij elementi të jetës Bahá’í dhe një hap i mëtejshëm në zbatimin e Ligjit të Perëndisë.
  Bahá’u’lláh-u ka shkruar: “Ne e kemi zbukuruar qiellin e fjalës me yjet e urtisë hyjnore dhe urdhëresave të shenjta si bujari nga ana Jonë. Me të vërtetë, Ne jemi Gjithmonëfalësi, Më Bujari. O miq të Perëndisë kudo që jeni! Dijeni vlerën e këtyre ditëve dhe mbahuni pas çdo gjëje që është dërguar prej Perëndisë, Më të Madhit, Më të Lartësuarit. Me të vërtetë, Ai ju kujton në Burgun Më të Madh dhe ju udhëzon në atë që do t’ju bëjë t’i afroheni një pozite që kënaq sytë e atyre që kanë zemër të dëlirë. Lavdia qoftë mbi ju dhe mbi ata që kanë arritur në atë gurrë të gjallë që rrjedh nga Penda Ime e mahnitshme.” Është lutja jonë në Pragun e Shenjtë që vëmendja më e madhe ndaj thelbit shpirtëror të Mësimeve që shprehin këto ligje do të përmirësojë përkushtimin e miqve ndaj Burimit të të gjitha bujarive dhe do të tërheqë në Kauzën shpirtrat e hapur midis fëmijëve shpirtërisht të uritur të Tij.
  
  Pjesë të shkëputura nga Kitab-i Akdas mbi Agjërimin
 
   “Ju kemi porositur të luteni e të agjëroni që kur fillon mosha e pjekurisë; këtë e ka urdhëruar Perëndia, Zoti juaj dhe Zoti i stërgjyshërve tuaj. Ai ka përjashtuar nga kjo ata që janë të dobët për shkak sëmundje ose moshe, në shenjë bujarie të Pranisë së Tij, dhe Ai është Falësi, Fisniku. Perëndia ju ka lejuar të përkuleni deri në tokë mbi çdo sipërfaqe të pastër, sepse Ne kemi hequr lidhur me këtë kufizimet e shënuara në Librin; Perëndia, me të vërtetë, është në dijeni të gjërave për të cilat ju nuk dini asgjë. Kush nuk gjen ujë për të marrë avdes, le të përsërisë pesë herë fjalët “Në emër të Perëndisë, Më të Dëlirit, Më të Dëlirit” dhe pastaj të bëjë lutjen. Ky është urdhri i Zotit të të gjitha botëve. Në rajone ku dita dhe nata zgjaten, le të maten kohët e lutjes me sahatë e me mjete të tjera që tregojnë kalimin e orëve. Ai është, me të vërtetë, Shpjeguesi, i Urti.”
  “Perëndia i ka përjashtuar nga Lutja e Detyrueshme dhe Agjërimi gratë që janë me zakonet e përmuajshme. Në vend të kësaj, ato, pasi marrin avdes, le të lavdërojnë Perëndinë, duke përsëritur nëntëdhjetë e pesë herë nga mesdita deri të nesërmen në mesditë fjalët “Lëvduar qoftë Perëndia, Zoti i Shkëlqimit e i Bukurisë”. Kështu është dekretuar në Librin;  në qofshi ndër ata që kuptojnë.
  O Pendë e Më të Lartit! Thuaj: O popuj të botës! Ne jua kemi bërë të detyrueshëm Agjërimin për një periudhë të shkurtër dhe në përfundim të tij ju kemi caktuar Novruzin si festë. Kështu ka ndriçuar Dielli i Fjalës mbi horizontin e Librit, siç e ka dekretuar Ai që është Zoti i fillimit e i fundit. Le të vendosen ditët e tepërta të muajve para muajit të agjërimit. Ne kemi urdhëruar që këto, midis të gjitha netëve e ditëve, të jenë manifestimet e shkronjës Há, dhe kështu ato nuk do të jenë të kufizuara brenda caqeve të vitit e të muajve të tij. U ka hije njerëzve të Bahá-it që, gjatë gjithë këtyre ditëve, të gostiten mirë bashkë me të afërmit e vet dhe, veç tyre, të gostisin të varfërit e nevojtarët, dhe me gëzim e hare të përshëndesin e lëvdojnë Zotin e tyre, t’i këndojnë lavde e të madhërojnë Emrin e Tij; dhe kur të përfundojnë ditët e dhurimit që i paraprijnë periudhës së kufizimit — le të hyjnë në Agjërim. Kështu ka urdhëruar Ai Që është Zoti i gjithë njerëzimit. Udhëtarët, të sëmurët, gratë shtatzëna ose me foshnje gjiri, nuk e kanë të detyrueshëm Agjërimin; ata janë përjashtuar nga Perëndia, si shenjë e mirësisë së Tij. Ai, me të vërtetë, është Fuqiploti, Më Fisniku.”
  “Këto janë porositë e Perëndisë, që janë shkruar në Librat e Tabelat nga Penda e Tij Më e Lartësuar. Përmbajuni fort ligjeve e porosive të Tij dhe mos jini ndër ata që, duke rendur pas fantazive të padobishme e imagjinatave të tyre të kota, janë kapur pas kritereve të caktuara prej atyre vetë dhe kanë hedhur pas kurrizit kriteret e hartuara nga Perëndia. Përmbahuni nga ushqimi e të pirët, që nga lindja deri në perëndim të diellit, dhe kini mendjen që dëshira të mos ju privojë nga mirësia e përcaktuar në Librin.”

Pyetje dhe Përgjigje
  
1.  Pyetje:    Lidhur me përkufizimin e udhëtimit.
  Përgjigje: Përkufizimi i një udhëtimi është nëntë orë sipas sahatit. Në qoftë se udhëtari ndalet në ndonjë vend, duke parashikuar të qëndrojë aty jo më pak se një muaj sipas llogaritjes së Bajanit, ai është i detyruar ta mbajë Agjërimin; por në qoftë se qëndron më pak se një muaj, nuk është i detyruar të agjërojë. Në qoftë se në kohën e Agjërimit ai arrin në një vend ku do të qëndrojë një muaj sipas Bajanit, atij nuk do t’i duhet të mbajë Agjërimin derisa të kalojnë tri ditë, duke e zbatuar atë pastaj gjatë gjithë kohës që ky vazhdon; por në qoftë se arrin në shtëpinë e vet, ku kishte pasur vendbanimin e tij të përhershëm, ai duhet ta fillojë agjërimin që të nesërmen e arritjes.

2. Pyetje:  Në qoftë se një njeri dëshiron të agjërojë në një kohë tjetër nga muaji ‘Alá’, a është e lejuar kjo, apo jo; dhe në qoftë se ai është kushtuar ose zotuar për një agjërim të tillë, a është kjo e vlefshme dhe e pranueshme?
  Përgjigje: Porosia për agjërimin është ashtu siç ka qenë reveluar tashmë. Por në qoftë se një njeri kushtohet t’i ofrojë Perëndisë një agjërim, duke kërkuar kështu plotësimin e një dëshire, ose për të realizuar ndonjë qëllim tjetër, kjo është e lejuar tani, siç ka qenë edhe më parë. Është, sidoqoftë, dëshira e Perëndisë, lartësuar qoftë lavdia e Tij, që kushtimet e zotimet të synojnë drejt objektivash që i sjellin dobi njerëzimit.

3.  Pyetje:  Lidhur me mbajtjen e Agjërimit nga njerëz që bëjnë punë të rëndë gjatë muajit të agjërimit.
  Përgjigje: Këta njerëz janë të shkarkuar nga të agjëruarit; por, në shenjë respekti ndaj ligjit të Perëndisë dhe për arsye të karakterit të lartësuar të Agjërimit, është shumë e lavdërueshme dhe e përshtatshme të hanë me përkore dhe jo në sy të të tjerëve.
 
4.  Pyetje:  Lidhur me Agjërimin dhe Lutjen e Detyrueshme nga ana e të sëmurëve.
  Përgjigje: Në të vërtetë, Unë them se në sytë e Perëndisë Lutja e Detyrueshme dhe agjërimi zenë një vend të lartësuar. Por vlera e tyre mund të shprehet në një gjendje shëndetësore të mirë. Në kohë sëmundje nuk është e lejueshme të zbatohen këto detyrime; ky ka qenë gjithmonë urdhri i Zotit, u madhëroftë lavdia e Tij. Lum burrat e gratë që u vënë veshin e i zbatojnë porositë e Tij. Lëvduar qoftë Perëndia, Ai që ka dërguar vargjet dhe është Reveluesi i provave të padyshimta.

Shënime
  
  1. Ju kemi porositur të luteni e të agjëroni që kur fillon mosha e pjekurisë
  Bahá’u’lláh-u e përcakton “moshën e pjekurisë ndaj detyrimeve fetare” “pesëmbëdhjetë vjeç si për burrat dhe për gratë.”
  2. Ai ka përjashtuar nga kjo ata që janë të dobët për shkak sëmundjeje ose moshe
  Përjashtimi nga thënia e Lutjeve të Detyrueshme dhe nga Agjërimi i atyre që janë të dobët për shkak sëmundjeje ose moshe të kaluar shpjegohet në Pyetje dhe Përgjigje. Bahá’u’lláh-u vë në dukje se në “kohë sëmundjeje nuk është e lejueshme të zbatohen këto detyrime”  Në këtë kontekst, Ai e përcakton kohën e pleqërisë nga shtatëdhjetë vjeç e lart. Në përgjigje të një pyetjeje, Shoghi Effendi-u ka shpjeguar se personat që arrijnë moshën 70 vjeç përjashtohen, qofshin të dobët ose jo.
  3. Perëndia i ka përjashtuar nga lutja e detyrueshme dhe agjërimi gratë që janë me zakonet e përmuajshme
  Gratë që janë me zakonet e përmuajshme përjashtohen nga lutja e detyrueshme dhe nga agjërimi; por ato duhet të marrin avdes dhe të përsërisin nëntëdhjetë e pesë herë në ditë, nga njëra mesditë në tjetrën, vargun “Lëvduar qoftë Perëndia, Zoti i Shkëlqimit e i Bukurisë”. Kjo porosi ka një praktikë pararendëse në Bajanin Arab, ku bëhet një përjashtim i ngjashëm.
  Në disa Dispensacione të mëparshme fetare, gratë në kohën e zakoneve të përmuajshme konsideroheshin ritualisht të papastra dhe u ndalohej të kryenin detyrimet e lutjes e të agjërimit. Koncepti i papastërtisë rituale u anullua nga Bahá’u’lláh-u.
  Shtëpia Universale e Drejtësisë ka sqaruar se porositë e Kitab-i Akdasit,që përjashtojnë nga disa detyrime e përgjegjësi janë, siç e tregon vetë fjala, përjashtime e jo ndalime. Pra, çdo besimtar është i lirë të përfitojë nga një përjashtim i zbatueshëm në qoftë se dëshiron. Por Shtëpia e Drejtësisë këshillon që, duke vendosur ta bëjë ose jo këtë, besimtari duhet të përdorë urtinë dhe të ketë parasysh se Bahá’u’lláh-u i ka lejuar këto përjashtime për arsye të shëndosha.
  4. Ne ju’a kemi bërë të detyrueshëm agjërimin për një periudhë të shkurtër
  Agjërimi dhe lutja e detyrueshme përbëjnë dy shtyllat që mbajnë Ligjin e reveluar të Perëndisë. Në një prej Tabelave të Tij, Bahá’u’lláh-u thotë se i ka reveluar ligjet e lutjes së detyrueshme e të agjërimit në mënyrë që përmes tyre besimtarët të mund të afrohen pranë Perëndisë.
  Shoghi Effendi-u vë në dukje se periudha e agjërimit, që kërkon vetëpërmbajtjen e plotë nga ushqimi e pija nga lindja deri në perëndim të diellit, është:...në thelb një periudhë përsiatjeje e lutjeje, riaftësimi shpirtëror, gjatë së cilës besimtari duhet të përpiqet të bëjë rregullimet e nevojshme në jetën e tij të brendshme dhe të përtërijë e fuqizojë forcat shpirtërore të fshehura në shpirtin e tij. Domethënia dhe qëllimi i saj janë, pra, në themel shpirtërore për nga karakteri. Agjërimi është simbolik dhe një kujtesë për t’u përmbajtur nga dëshirat egoiste e epshore.
  Periudha nëntëmbëdhjetëditëshe e agjërimit përkon me muajin Bahá’í të ‘Alá’, zakonisht 2-20 mars, menjëherë pas përfundimit të Ditëve të Shtuara, dhe pasohet nga festa e Novruzit
  5. dhe në përfundim të tij ju kemi caktuar Novruzin si festë
  Báb-i futi një kalendar të ri, të njohur edhe si kalendari Badí’ ose Bahá’í. Sipas këtij kalendari, një ditë është periudha midis një perëndimi dhe tjetrit. Në Bajanin, Báb-i urdhëroi që muaji i ‘Alá’ të ishte muaji i agjërimit, dekretoi që dita e Novruzit duhej të shënonte përfundimin e asaj periudhe dhe e quajti Novruzin Ditën e Perëndisë. Bahá’u’lláh-u e mbështeti kalendarin Badí’, në të cilin Novruzi është caktuar si festë.
     Novruzi është dita e parë e vitit të ri. Ai përkon me sanataditën pranverore në Hemisferën Veriore, që zakonisht bie më 21 mars. Bahá’u’lláh-u shpjegon se kjo ditë feste duhet kremtuar në çdo ditë që dielli hyn në yjësinë e Dashit (d.m.th në sanataditën pranverore), edhe sikur kjo të ndodhë vetëm një minutë para perëndimit. Pra, Novruzi mund të bjerë më 20, 21 ose 22 mars, në varësi nga koha e sanataditës.
  6. Le të vendosen ditët e tepërta të muajve para muajit të agjërimit
  Kalendari Badí‘ bazohet në vitin diellor prej 365 ditësh, 5 orësh e 50 minutash e pak. Viti përbëhet prej 19 muajsh nga 19 ditë secili (dmth 361 ditë), duke u shtuar katër ditë plotësuese (pesë në vitet e brishtë). Báb-i nuk ka përcaktuar në mënyrë të posaçme vendosjen e ditëve të shtuara në kalendarin e ri. Kitab-i Akdasi e zgjidh këtë çështje duke i vendosur ditët “e tepërta” në një kohë të caktuar në kalendar menjëherë para muajit të ‘Alá’, periudhës së agjërimit.
  7. Udhëtarët ... nuk e kanë të detyruar Agjërimin
  Kohëzgjatja minimale e një udhëtimi që e përjashton besimtarin nga agjërimi është përcaktuar nga Bahá’u’lláh-u. Shoghi Effendi-u ka sqaruar që, edhe pse udhëtarët përjashtohen nga agjërimi, ata janë të lirë të agjërojnë në qoftë se dëshirojnë. Ai ka vënë në dukje gjithashtu se përjashtimi mbetet në fuqi gjatë gjithë periudhës së udhëtimit, e jo vetëm gjatë orëve që njeriu është në tren ose në automobil, etj.
    Udhëtarët, të sëmurët, gratë shtatzëna ose me foshnje gjiri, nuk e kanë të detyruar Agjërimin; ata janë përjashtuar nga Perëndia, si shenjë e hirit të Tij.
 
 
Pjesë të shkëputura nga Kitab-i Akdas mbi recitimin
e Emrit më të Madh 95 herë
  Është urdhëruar që çdo besimtar në Perëndinë, Zotin e Gjykimit, duhet çdo ditë, pasi të ketë larë duart e pastaj fytyrën, të ulet dhe, duke iu drejtuar Perëndisë, të përsërisë nëntëdhjetë e pesë herë “Alláh-u-Abhá”. I tillë ishte urdhëri i Artuesit të Qiejve kur, me madhështi e fuqi, Ai u vendos në fronet e Emrave të Tij. Ky është urdhri i Perëndisë, të Pakrahasueshmit, të Papërmbajtëshmit.
  Pyetje dhe Përgjigje
 
  Pyetje: Përsa i përket avdesit: në qoftë se, për shembull, një person sapo ka larë gjithë trupin, a duhet megjithatë të marrë avdes?
  Përgjigje: Porosia përsa i përket avdesit duhet gjithsesi të zbatohet.
  Pyetje: Lidhur me avdesin, është reveluar: “Ai që nuk gjen ujë për avdes le të përsërisë pesë herë fjalët “Në emër të Perëndisë, Më të Kulluarit, Më të Kulluarit”: a është e lejuar të thuhet ky varg në rast të ftohti të madh, ose në qoftë se duart e fytyra janë të plagosura?
  Përgjigje: Në rast të ftohti të madh mund të përdoret ujë i ngrohtë. Në qoftë se fytyra dhe duart janë me plagë, ose ka arsye të tjera si dhimbje e vuajtje, për shkak të të cilave përdorimi i ujit mund të jetë i dëmshëm, në vend të avdesit mund të thuhet vargu përkatës.
  Pyetje: Avdesi që merret për Lutjen e Detyrueshme a mjafton edhe për përsëritjen nëntëdhjetë e pesë herë të Emrit Më të Madh?
  Përgjigje: Nuk është e nevojshme që avdesi të përsëritet.
 
  Shënime
  
  Ai që nuk gjen ujë për avdes le të përsërisë  pesë herë fjalët “Në emër të Perëndisë, Më të Dëlirit, Më të Dëlirit” dhe pastaj të bëjë lutjen.
  Duke u përgatitur të thotë lutjen e detyrueshme dhe përmendjen nëntëdhjetë e pesë herë “Alláh-u-Abhá”, besimtari duhet të marrë avdes, që përfshin larjen e duarve e të fytyrës. Në qoftë se nuk gjendet ujë, të përsërisë pesë herë vargun e reveluar posaçërisht.
  Është urdhëruar që çdo besimtar në Perëndinë ... duhet çdo ditë ... të përsërisë nëntëdhjetë e pesë herë “Alláh-u-Abhá”. 
  “Alláh-u-Abhá” është një frazë arabisht që do të thotë “Perëndia Lavdiploti”. Është një formë e Emrit Më të Madh të Perëndisë. Në Islam ka një hadith sipas të cilit ndër emrat e shumtë të Perëndisë njëri ishte më i madhi; por identiteti i këtij Emri Më të Madh ishte i fshehur. Bahá’u’lláh-u ka pohuar se Emri Më i Madh është “Bahá”.
  Edhe derivatet e ndryshme të fjalës “Bahá” konsiderohen si Emri Më i Madh. Sekretari i Shoghi Effendi-ut, duke shkruar në emër të tij, shpjegon se Emri Më i Madh është Emri i Bahá’u’lláh-ut. “Já Bahá’u’l-Abhá” është një lutje që do të thotë “O Ti Lavdi e Lavdive!”. “Alláh-u-Abhá” është një përshëndetje që do të thotë “Perëndia Lavdiploti”. Që të dyja i referohen Bahá’u’lláh-ut. Duke thënë Emri Më i Madh, nënkuptohet që Bahá’u’lláh-u është shfaqur në Emrin Më të Madh të Perëndisë, me fjalë të tjera që Ai është Manifestimi Suprem i Perëndisë.
  Përshëndetja “Alláh-u-Abhá” është adaptuar gjatë periudhës së syrgjynosjes së Bahá’u’lláh-ut në Adrianopojë. Përsëritja e “Alláh-u-Abhá” nëntëdhjetë e pesë herë duhet të paraprihet nga marrja avdes.
  Merrni ... avdes për Lutjen e Detyrueshme 
  Marrja avdes është e shoqëruar në mënyrë të posaçme me disa lutje. Ajo duhet të paraprijë thënien e të tria Lutjeve të Detyrueshme dhe përsëritjen nëntëdhjetë e pesë herë të “Alláh-u-Abhá”.
  Emri Më i Madh
  Emri Më i Madh i Perëndisë mund të marrë forma të ndryshme të bazuara të gjitha në fjalën “Bahá”. Bahá’í-të në Lindje e kanë zbatuar këtë urdhër të Akdas-it duke i filluar testamentet e veta me fraza të tilla si “O Ti Lavdi e Lavdiplotit”, “Në emër të Perëndisë, Lavdiplotit” ose “Ai është Lavdiploti”.
 
 
  
Pjesë të shkëputura nga Kitab-i Akdas mbi recitimin e Lutjes së Detyrueshme
  Ne ju kemi urdhëruar Lutjen e Detyrueshme, me nëntë rakahë [rak’ah], që i duhet drejtuar Perëndisë, Reveluesit të Vargjeve, në mesditë, në mëngjes e në mbrëmje. Ne ju kemi liruar nga një numër më i madh, si një porosi në Librin e Perëndisë. Ai, me të vërtetë, është Urdhëruesi, i Gjithëfuqishmi, i Papërmbajtshmi. Kur doni të thoni këtë lutje, kthejeni fytyrën ndaj Oborrit të Pranisë Sime Më të Shenjtë, këtij Vendi të Shenjtëruar që Perëndia e ka bërë Qendrën rreth së cilës sillet Tubimi Qiellor e që Ai e ka caktuar të jetë Pika e Adhurimit për banorët e Qyteteve të Përjetësisë dhe Burimi i Urdhërave për të gjithë ata që janë në qiell e mbi tokë; dhe kur Dielli i së Vërtetës e i Fjalës të ketë perënduar, kthejeni fytyrën ndaj Vendit që ju kemi urdhëruar. Ai, me të vërtetë, është Fuqiplotë e i Gjithëdijshëm.
  Ju kemi porositur të luteni e të agjëroni që kur fillon mosha e pjekurisë; këtë e ka urdhëruar Perëndia, Zoti juaj dhe Zoti i stërgjyshërve tuaj. Ai ka përjashtuar nga kjo ata që janë të dobët për shkak sëmundjeje ose moshe, në shenjë bujarie të Pranisë së Tij, dhe Ai është Falësi, Fisniku. Perëndia ju ka lejuar të përkuleni deri në tokë mbi çdo sipërfaqe të pastër, sepse Ne kemi hequr lidhur me këtë kufizimet e shënuara në Librin; Perëndia, me të vërtetë, është në dijeni të gjërave për të cilat ju nuk dini asgjë. Kush nuk gjen ujë për të marrë avdes, le të përsërisë pesë herë fjalët “Në emër të Perëndisë, Më të Dëlirit, Më të Dëlirit” dhe pastaj të bëjë lutjen. Ky është urdhri i Zotit të të gjitha botëve. Në rajone ku dita dhe nata zgjaten, le të maten kohët e lutjes me sahatë e me mjete të tjera që tregojnë kalimin e orëve. Ai është, me të vërtetë, Shpjeguesi, i Urti.
  Perëndia i ka përjashtuar nga lutja e detyrueshme gratë që janë me zakonet e përmuajshme. Në vend të kësaj, ato, pasi marrin avdes, le të lavdërojnë Perëndinë, duke përsëritur nëntëdhjetë e pesë herë nga mesdita deri të nesërmen në mesditë fjalët “Lëvduar qoftë Perëndia, Zoti i Shkëlqimit e i Bukurisë”. Kështu është dekretuar në Librin, në qofshi ndër ata që kuptojnë.
   Kur jeni në udhëtim, në qoftë se ndaleni e pushoni në ndonjë vend të sigurt, bëni – gra e burra njëlloj – një përkulje deri në tokë në vend të çdo Lutjeje të Detyrueshme të pathënë, dhe ndërsa përkuleni thoni “Lëvduar qoftë Perëndia, Zoti i Fuqisë e i Madhështisë, i Mirëdashjes e i Bujarisë”. Kush nuk është në gjendje ta bëjë këtë, le të thotë vetëm “Lëvduar qoftë Perëndia”; kjo me siguri do të jetë e mjaftueshme për të. Ai është, me të vërtetë, Perëndia i Gjithëmjaftueshëm, i Përherëpranishëm, Falës, Zemërdhembshur. Pasi t’i plotësoni përkuljet, uluni këmbëkryq – burra e gra njëlloj – dhe përsëritni tetëmbëdhjetë herë “Lëvduar qoftë Perëndia, Zoti i mbretërive të tokës e të qiellit”. Kështu Zoti i sheshon rrugët e së vërtetës e të udhërrëfimit, rrugë që çojnë në një rrugë të vetme, që është Shtegu i Drejtë. Falënderoni Perëndinë për këtë mirësi kaq të hirshme; lavdërojeni Atë për këtë bujari që ka përfshirë qiejt dhe tokën; ngrijini lavde Atij për këtë mëshirë që ka përshkuar gjithë krijimin.
 
Pyetje dhe Përgjigje
1.  Pyetje: Besimtarëve u është urdhëruar ta kthejnë fytyrën ndaj Kiblës kur thonë Lutjet e Detyrueshme; nga duhet të kthehen ata kur bëjnë lutje e devocione të tjera?
  Përgjigje: Kthimi i fytyrës ndaj Kiblës është një kërkesë e posaçme për thënien e lutjes së detyrueshme, ndërsa për lutje e devocione të tjera njeriu mund të ndjekë atë që Zoti i mëshirshëm ka reveluar në Kuran: “Ngado që të ktheheni, është fytyra e Perëndisë”.
2.  Pyetje: Lidhur me vargun e shenjtë “Kur jeni në udhëtim, në qoftë se ndaleni e pushoni në ndonjë vend të sigurt, bëni ... një përkulje deri në tokë në vend të çdo Lutjeje të Detyrueshme të pathënë...”
  Përgjigje: Kjo përkulje është si shpërblim për Lutjen e Detyrueshme të pabërë gjatë udhëtimit dhe për shkak rrethanash të pasigurta. Në rast se në kohën e lutjes udhëtari gjendet i qetë në një vend të sigurt, ai duhet ta bëjë lutjen. Kjo porosi lidhur me përkuljen si shpërblim për lutjen vlen qoftë në shtëpi dhe në një udhëtim.
3.  Pyetje: Lidhur me vargun e bekuar: “Kur jeni në udhëtim, në qoftë se ndaleni e pushoni në ndonjë vend të sigurt, bëni ... një përkulje deri në tokë në vend të çdo Lutjeje të Detyrueshme të pathënë”:  a është kjo një zëvendësim për Lutjen e Detyrueshme të pabërë për shkak të rrethanave të pasigurta, apo gjatë udhëtimeve Lutja e Detyrueshme pezullohet krejtësisht dhe zëvendësohet me përkuljen?
  Përgjigje: Në qoftë se kur vjen ora e lutjes së detyrueshme nuk ka siguri, sapo arrin në një mjedis të sigurt duhet bërë një përkulje deri në tokë në vend të çdo Lutjeje të Detyrushme që ka mbetur pa bërë dhe, pas përkuljes së fundit, duhet ulur këmbëkryq dhe të lexohet vargu përkatës. Por në qoftë se ka vend të sigurt, lutja e detyrueshme nuk është pezulluar gjatë udhëtimeve.
4.  Pyetje: Po qe se, kur një udhëtar është ndalur e po çlodhet, është koha e lutjes së detyrushme, ai duhet të bëjë lutjen apo në vend të saj të bëjë pëkuljen?
  Përgjigje: Me përjashtim të rrethanave të pasigurta, mosbërja e Lutjes së Detyrueshme nuk lejohet.
5.  Pyetje: Në qoftë se avdesi është kryer për qëllime të tjera dhe vjen ora e Lutjes së Detyrueshme, a është ky avdes i mjaftueshëm apo duhet përsëritur?
  Përgjigje: Ky avdes është i mjaftueshëm dhe nuk ka nevojë që ai të përsëritet.
6.  Pyetje: Në Kitab-i Akdas është urdhëruar një lutje e detyrueshme me nëntë rakahë, që duhet bërë në mesditë, në mëngjes e në mbrëmje, por duket se Tabela e Lutjeve të Detyrueshme 1 ndryshon nga kjo.
  Përgjigje: Ajo që është reveluar në Kitab-i Akdas ka të bëjë me një tjetër Lutje të Detyrueshme. Disa vite më parë, disa porosi të Kitab-i Akdasit, duke përfshirë atë Lutje të Detyrueshme, për arsye urtie u regjistruan më vete dhe u dërguan bashkë me shkrime të tjera të shenjta, me qëllim për t’i ruajtur e mbrojtur. Më pas u reveluan këto tri Lutje të Detyrueshme.
7.  Pyetje: Në Tabelën e Lutjeve të Detyrueshme janë reveluar tri lutje; a kërkohet që ato të bëhen të tria, apo jo?
  Përgjigje: Është urdhëruar të bëhet njëra prej këtyre tri lutjeve; cilado që të bëhet mjafton.
8.  Pyetje: A është avdesi i lutjes së mëngjesit i vlefshëm edhe për atë të mesditës? Dhe po kështu, a është avdesi i kryer në mesditë i vlefshëm edhe në mbrëmje?
  Përgjigje: Avdesi lidhet me Lutjen e Detyrueshme për të cilën kryhet dhe duhet përsëritur për çdo lutje.
9.  Pyetje: Lidhur me Lutjen e Gjatë të Detyrueshme, kërkohet të qëndrosh në këmbë dhe “të kthehesh ndaj Perëndisë”. Kjo duket se tregon që nuk është e nevojshme ta kthesh fytyrën drejt Kiblës; a është kështu apo jo?
  Përgjigje: Nënkuptohet Kibla.
10. Pyetje: Lutja e tretë e Detyrueshme duhet thënë duke qëndruar në këmbë apo ulur?
  Përgjigje: Është e parapëlqyer e më e përshtatshme të qëndrohet në këmbë në një pozë nderimi të përunjur.
11.  Pyetje: Lidhur me Lutjen e parë të Detyrueshme është urdhëruar: “duhet bërë në çastin që njeriu e ndien veten në një gjendje përunjësie e adhurimi të ethshëm”: a duhet bërë kjo një herë në njëzet e katër orë, apo më shpesh?
  Përgjigje: Një herë në njëzet e katër orë është e mjaftueshme; kjo është thënia e shqiptuar nga Gjuha e Urdhërit Hyjnor.
12.  Pyetje: Lidhur me pëcaktimin e “mëngjesit”, “mesditës” dhe “mbrëmjes”.
  Përgjigje: Këto janë lindja e diellit, mesdita dhe perëndimi. Kohët e lejuara për Lutjet e Detyrueshme janë nga mëngjesi deri në mesditë, nga mesdita deri në perëndim të diellit dhe nga perëndimi i diellit deri dy orë pas tij. Pushteti është në dorë të Perëndisë, Bartësit të Dy Emrave.
13.  Pyetje: Në mesditë, që është koha e dy prej Lutjeve të Detyrueshme – e asaj të shkurtër të mesditës dhe e asaj që duhet bërë në mëngjes, mesditë e mbrëmje – a është e nevojshme në këtë rast që të merret dy herë avdes, apo mjafton një herë?
  Përgjigje: Përsëritja e marrjes avdes nuk është e nevojshme.
14.  Pyetje: Lidhur me lutjen e detyrueshme nga ana e të sëmurëve.
  Përgjigje: Në të vërtetë, Unë them se në sytë e Perëndisë lutja e detyrueshme zë një vend të lartësuar. Por vlera e saj mund të shprehet në një gjendje shëndetësore të mirë. Në kohë sëmundjeje nuk është e lejueshme të zbatohen ky detyrim; ky ka qenë gjithmonë urdhri i Zotit, u madhëroftë lavdia e Tij. Lum burrat e gratë që u vënë veshin e i zbatojnë porositë e Tij. Lëvduar qoftë Perëndia, Ai që ka dërguar vargjet dhe është Reveluesi i provave të padyshimta.
 
Shënime
  1.  Ne ju kemi urdhëruar lutjen e detyrueshme
  Në gjuhën arabe ka disa fjalë me kuptimin lutje. Fjala “salát”, e cila përdoret këtu në origjinal, i referohet një kategorie të veçantë lutjesh, recitimi i të cilave në kohë të caktuara të ditës u urdhërohet besimtarëve. Për ta dalluar këtë kategori lutjesh nga llojet e tjera, kjo fjalë është përkthyer “Lutje e Detyrueshme”.
  Bahá’u’lláh-u thotë se “në sytë e Perëndisë Lutja e Detyrueshme dhe agjërimi zenë një vend të lartësuar.” ‘Abdu’l-Bahá-i thotë se këto lutje “çojnë në përunjësi e nënshtrim, bëjnë që ta kthesh fytyrën ndaj Perëndisë e të shprehësh devotshmëri ndaj Tij” dhe se me anë të këtyre lutjeve “njeriu mban lidhje me Perëndinë, përpiqet t’I qaset pranë, bisedon me të Shumëdashurin e vërtetë të zemrës së tij dhe arrin shkallë shpirtërore”.
  Lutja e Detyrueshme së cilës i referohet ky varg, është zëvendësuar nga tri Lutjet e Detyrueshme të reveluara nga Bahá’u’lláh-u. Ai-sqaron se gjithkush lejohet të zgjedhë cilëndo prej tri Lutjeve të Detyrueshme.
  2.  nëntë rakahë
  Një rakah është recitimi i vargjeve të reveluara posaçërisht, i shoqëruar nga një seri e caktuar gjunjëzimesh e lëvizjesh të tjera.
  Lutja e Detyruar që Bahá’u’lláh-u u urdhëronte fillimisht pasuesve të Tij përbëhej prej nëntë rakahësh. Natyra e saktë e kësaj lutjeje dhe e udhëzimeve të posaçme për recitimin e saj janë të panjohura, duke qenë se kjo lutje ka humbur.
  Në një Tabelë që komenton Lutjet e Detyrueshme aktualisht në veprim, ‘Abdu’l-Bahá-i vë në dukje se “në çdo fjalë e lëvizje të Lutjes së Detyrueshme ka aluzione, mistere e një urti që njeriu nuk është në gjendje t’i kuptojë dhe që as letra e pergamena nuk mund t’i mbajnë”.
  Shoghi Effendi-u shpjegon se ato pak udhëzime të thjeshta që ka dhënë Bahá’u’lláh-u për recitimin e disa lutjeve jo vetëm kanë një domethënie shpirtërore, por edhe e ndihmojnë individin “të përqëndrohet plotësisht gjatë lutjes e përsiatjes”.
  3. Ju kemi porositur të luteni e të agjëroni që kur fillon mosha e pjekurisë
  Bahá’u’lláh-u e përcakton “moshën e pjekurisë ndaj detyrimeve fetare” “pesëmbëdhjetë vjeç si për burrat dhe për gratë”.
  4. Ai që nuk gjen ujë për avdes le të përsërisë pesë herë fjalët “Në emër të Perëndisë, Më të Dëlirit, Më të Dëlirit” dhe pastaj të bëjë Lutjen.
  Duke u përgatitur të thotë Lutjen e Detyrueshme, besimtari duhet të marrë avdes, që përfshin larjen e duarve e të fytyrës. Në qoftë se nuk gjendet ujë, të përsërisë pesë herë vargun e reveluar posaçërisht.
  Midis Dispensacioneve të mëparshme, në Kuran dhe në Bajanin Arab ka praktika pararendëse lidhur me procedurat zëvendësuese që duhen ndjekur kur nuk gjendet ujë.
  5. Kur jeni në udhëtim, në qoftë se ndaleni e pushoni në ndonjë vend të sigurt, bëni gra e burra njëlloj një përkulje deri në tokë në vend të çdo Lutjeje të Detyrueshme të pathënë
  Përjashtimi nga lutja e detyrueshme bëhet për ata që ndodhen në kushte pasigurie të tilla saqë thënia e Lutjes së Detyrueshme nuk është e mundur. Përjashtimi është i zbatueshëm qoftë gjatë udhëtimit ose në shtëpi dhe jep një mjet falë të cilit Lutjet e Detyrueshme që kanë mbetur pa thënë për shkak të këtyre rrethanave të pasigurta të mund të kompensohen.
  Bahá’u’lláh-u e ka bërë të qartë se lutja e detyrueshme “nuk është pezulluar gjatë udhëtimeve” sakohë është e mundur të gjendet “një vend i sigurt” ku ajo të kryhet.
  6.  Merrni avdes për Lutjen e Detyrueshme
  Marrja avdes është e shoqëruar në mënyrë të posaçme me disa lutje. Ajo duhet të paraprijë thënien e të tria Lutjeve të Detyrueshme, përsëritjen nëntëdhjetë e pesë herë të “Alláh-u-Abhá” dhe recitimin e vargut që këshillohet për të zëvendësuar lutjen e detyrueshme dhe agjërimin për gratë që janë me zakonet e përmuajshme.
  Marrja avdes që këshillohet përfshin larjen e duarve e të fytyrës si parapërgatitje për lutjen. Në rastin e Lutjes së mesme të Detyrueshme, ajo shoqërohet me recitimin e disa vargjeve.
  Që marrja avdes ka një domethënie tej larjes, kjo mund të shihet nga fakti që edhe sikur njeriu të jetë larë menjëherë para recitimit të Lutjes së Detyrueshme, është e nevojshme që ai të marrë avdes.
  Kur nuk ka ujë për të marrë avdes, duhet përsëritur pesë herë një varg që këshillohet dhe kjo porosi shtrihet edhe mbi ata për të cilët përdorimi i ujit është fizikisht i dëmshëm.